Publicystyka

Nie wierzycie? Naprawdę tak jest. Wyobraźcie sobie, że za grubą kasę, jeden z drugim kupuje sobie flinte, starannie wybiera celownik optyczny. Do tego wszystkie te akcesoria, torby, kamizelki, pasy, buty, kubraczki, tyrolskie kapelusiki, piórka do d... No nie... zgoda... z tymi piórkami przesadziłem. Przecież nikt piórek specjalnie nie będzie kupował. Ale przyznacie, że wszystko to sporo kasy kosztuje. Po co to wszystko? Przejrzyjcie fora internetowe dla myśliwych, to się dowiecie. Te wydatki robią tylko po to, by... móc troszczyć się o zwierzęta. By je dokarmiać... Wozić siano i słomę do lasu. Apetyczne kartofelki i co tam jeszcze sarny i dziki lubią. Ci ludzie poświęcają każdą swą wolną chwilę, kosztem rodziny, pracy zawodowej, meczu Kamboża - Pakistan w telewizji Trwam... Oni te wzystkie koszty osobiste i finansowe ponoszą dla zwierząt i... dla nas. Naprawdę. Oni to robią dla nas. A My... te nikczemne postacie, które lasy znają jedynie z dorocznych spacerów wielkanocnych nie potrafimy docenić wysiłków prawdziwym miłośników kniei. Mało tego, działamy niczym najgorsze szkodniki. Jesteśmy gorsi niż dzik, który uparł się, by niszczyć kawałek trawnika u mojego sąsiada za domem. Tak, tak... futrzak nie pojmuje, że ktoś posiał trawę tam, gdzie on lubi szukać zagrzebanych w ziemi pędraków. Zasługujemy więc na karę i wieloletnie wyroki więzienia, w czasie których zmuszani będziemy do niewolniczej pracy na rzecz lokalnych kół łowieckich....

Zenon M. to mężczyzna dla wielu kobiet pociągający. Okazuje się jednak, że gustują w nim także mężczyźni. Kontrowersyjną postacią okazuje się być w tej historii Agnieszka Ch., która mimo swej nieokiełznanej natury nie jest w stanie wyzwolić odpowiedniej ilości endorfin

Tytuł nudny jak flaki z olejem, ale i tak wiemy, że wszyscy lubią podsumowania. A trzeba przyznać, iż 2018 obfitował w całą masę zdarzeń… (jak co roku) dobrych, złych. Jednych potraktowanych po macoszemu, innych z nawiązką! Publiczne pranie brudów jak co roku gwóźdź na miarę kupek wstydu!

Zwykło się mówić, że osoba "publiczna", lub zatrudniona w miejscu finansowanym ze środków publicznych powinna mieć "grubą skórę". Co do zasady jest to oczywista oczywistość i nie ma o czym dyskutować. Problem pojawia się wraz z ludźmi, którzy nie pojmują, że ta "gruboskórność" dotyczy uzasadnionej krytyki i w żaden sposób nie może wiązać się z prawem do obrzucania obelgami czy oszczerstwami.

Trend open source, który tak śmiało zaszczepiała Maria Skłodowskiej-Curie oznaczający szerokie, nieograniczone prawnie udostępnianie informacji, zdaje się pędzić w niewłaściwym kierunku.

Bez wątpienia tematem minionego tygodnia jest wygaszenie mandatu radnej Barbary Klatki. Pojawił się on w związku z pismem, jakie dotarło do nas oraz do tomaszowskiego magistratu, którego autor, podszywając się najprawdopodobniej pod inną osobę, zarzuca radnej dokonanie oszustwa wyborczego. Pismo adresowane do Komisarza Wyborczego, jak udało się ustalić, nigdy do niego nie dotarło. Powstaje naturalne pytanie: co dalej? Komisarz nie jest organem właściwym do weryfikacji biernego prawa wyborczego. Kto nim jest: Rada Miejska.

Dopiero wczoraj miałem okazję przeczytać relację z pierwszej sesji Rady Powiatu Tomaszowskiego, zamieszczoną w TIT. Cóż... miałem wrażenie, że zapoznaję się ze sprawozdaniem z rzeczywistości alternatywnej. Czuję się więc zobowiązany sprostować kilka istotnych faktów...

„Organizator COP24, Katowice, "pokazuje palec" klimatowi, wychwalając swoją gospodarkę opartą na węglu i szczytowi sponsorowanemu przez (firmy) związane z paliwami kopalnymi, tą wystawą. Nawet mydło nie zmyje tej farsy” - napisała Baudish i przypieczętowała obrazkiem ze środkowym palcem.

​​​​​​​Cudzoziemcy z Dalekiego Wschodu i Azji ratunkiem dla lokalnego rynku pracy. Firmy czekają na ułatwienia w ich zatrudnieniu i prostsze procedury.

Wiadomość, jaką przekazała mi koleżanka o uderzeniu meteorytu w księżyc, postanowiłam sprawdzić za oknem ostatniej nocy (księżyc w pełni). Gołym okiem zmian nie zauważyłam.

Jesteś z nami?, czy przeciwko nam zabrzmiało pytanie wypływające z mema znalezionego w mediach społecznościowych. Pojawiła się i odpowiedź. „Przeanalizowałam wszystko i mam swoje zdanie, swoją opinię”. Zwierzątko z mema jednak wykrzyknęło głośno zdenerwowane: „Ty zdrajco!”.

Przez lata mojej działalności samorządowej i dziennikarskiej widziałem już różne rzeczy. Niektóre cieszyły inne złościły mniej lub bardziej. To, co zawsze denerwowało mnie najbardziej, to fakt, że samorząd stał się żerowiskiem dla różnego rodzaju cwaniaczków, którzy gdzie indziej nie za bardzo sobie dają radę. Kiedy im się bliżej przyjrzeć, to i w tej samorządowej działalności żadnych sukcesów nie widać. Kreatywni potrafią być jedynie wtedy, kiedy sprawa dotyczy ich osobistych korzyści. Wynajdują sobie miejsca w spółkach, radach nadzorczych albo innych jednostkach budżetowych. Z takich, czy innych względów (najczęściej przez partyjniackie układy) otrzymują etaty... tyle tylko, że w pracy widywani są niezwykle rzadko, a nawet jak się pojawią, to nikt nie wie, czym tak naprawdę w firmie się zajmują. "Mój mąż? Mój mąż jest z zawodu dyrektorem" - to cytat z genialnej komedii "Poszukiwany, poszukiwana" z fantastyczną rolą nieodżałowanego Wojciecha Pokory. Czas płynie, PZPR już nie ma, a mechanizmy wciąż te same...

Ostatnie Sesje Rady Miejskiej i Rady Powiatu za nami. W przyszłym tygodniu zaprzysiężeni zostaną nowi radni. Pora więc na (kilka) krótkich pokampanijnych podsumowań. Celowo rozłożę je na kilka felietonów, bo jeden tekst byłby chyba zbyt obszerny. Zacznę od mojej ulubionej kandydatki, reprezentującej zjednoczone siły antypisowskiej koalicji, czyli Barbary Klatki. Główna konkurentka urzędującego prezydenta, jak zapewniali członkowie "mateczki partii", miała wygrać starcie z Marcinem Witko "w cuglach". Zapewnić to miała prowadzona "w amerykańskim stylu" kampania wyborcza. Jaki był tego efekt? Absolutna kompromitacja zarówno pretendentki, jak i całego sztabu wyborczego. Zważywszy na fakt, że szefowa Platformy Obywatelskiej popierana była ponoć także przez .Nowoczesną i inne polityczne podmioty, to druzgocąca klęska w pierwszej turze mówi sama za siebie. Ale od początku...

Poranek 8 listopada 2018 roku, dochodziła godz. 9.30 jak wyszedłem z wieżowca (ten przy Biedronce, w którym przyszło mi mieszkać) przy ul. Dzieci Polskich, udając się w kierunku mojej, byłej dzielnicy Starzyce, w której się urodziłem, wychowałem, wyedukowałem (róg ulicy Warszawska/Zawadzka). Kiedy znalazłem się na wysokości mojej dawnej szkoły podstawowej nr. „3” na tzw „górce” (dziś Katolicka Szkoła Podstawowa przy ul. Warszawskiej 95/97), zobaczyłem, że na dziedzińcu szkoły znajduje się więcej samochodów niż zazwyczaj bywało. Wówczas przypomniało mi się, że pewnego dnia w rozmowie z Sylwkiem Lublinem (kolegą mojego syna Daniela) – wspomniał mi, że współorganizuje (gra zawodowo na gitarze i śpiewa, pełniąc w tej szkole funkcję instruktora, nauczyciela muzyki) szkolną akademie z okazji rocznicy 100–lecia odzyskania niepodległości przez państwo o nazwie – POLSKA. Spowodowało to, że natychmiast zadecydowałem i … i do budynku byłej, mojej szkoły podstawowej – WSTĄPIŁEM.

Gościnność, zarządzanie i integracja inicjatyw europejskich i regionalnych w zarządzaniu cudzoziemcami i uchodźcami oraz wypracowanie dobrych przykładów to tematy jakimi na sympozjach zajmowała się Polska, Francja i Włochy.

Trzeba mieć wiele luzu w tym ponoć „najnudniejszym mieście Europy”, aby posadowić trzy pomniki siusiających postaci.

Szanowni Państwo, przyznam, że nie spodziewałem się, takiego wyniku – jeszcze raz bardzo Państwu dziękuję za okazane wsparcie – nie tylko podczas kampanii, ale w trakcie całej kadencji. Dla mnie były to wyjątkowe wybory. To był sprawdzian z tego, co robiliśmy do tej pory. Robiliśmy – bo wszystko to co zostało w Tomaszowie przez ostatnie lata zrealizowane – to zasługa wielu osób, pracowników urzędu, którzy w prowadzone projekty wkładali swoje serca. Bez tego, zmian, które Państwo docenili, nie udałoby się wprowadzić.

Jeszcze „wczoraj” graliśmy w kółko i krzyżyk, a „dzisiaj” na wielkiej płachcie papieru rysowaliśmy znak przewróconego krzyża. Wybory jak wybory… te jednak ciut inne od tych, w których przyszło mi kiedykolwiek uczestniczyć. Korzystając z praw wyborczych i przyspieszonych korepetycji z tego kto jest kim, kogo warto popierać, a i komu pomagać, miałam w głowie przeczytaną chwilę temu książkę „Elegia dla bidoków” J.D. Vance’a. Najważniejsza książka o Nas... ostatnich lat.

Kampania, kampania i... po kampanii. Przyznam, że w tym roku była tak krótka i szybka, że nawet nie miałem na nią zbyt wiele czasu. To prawda, więcej godzin poświęciłem promocji prezydenckiej niż własnej. Jednak niczego nie żałuję. Powiem, w nieco może osobisty sposób, że faktycznie w wyborach kandydowałem z różnych komitetów. Często zarzuca mi się zmienność... podobno poglądów. Smutne, bo każdy, kto na przestrzeni lat czytuje moje felietony wie, że akurat te właśnie poglądy są u mnie raczej rzeczą najbardziej stabilną. Niestety wiele osób wciąż myli poglądy z logotypami, a przecież nie siedzą one na znaczku w klapie, tylko w ludzkich głowach i są wypadkową wiedzy, doświadczeń, wychowania i wielu innych czynników (akurat u mnie w klapie cały czas tkwi "R-ka").

Agnieszka Drzewoska kandydatka do Rady Miejskiej w Tomaszowie, pisze, że nie będzie robiła z siebie małpy w cyrku, bo taka nie jest. Ale cyrk zrobią jej inni w mediach społecznościowych.