Publicystyka

Od lat obserwuję to, co się dzieje w Tomaszowie, jak się traktujemy, jak się do siebie zwracamy i jak mówimy o naszym mieście. Bardzo przykro czyta się wpisy osób związanych z naszym miastem, które pogardliwie się o nim wypowiadają i wzmacniają jeszcze bardziej negatywny wizerunek Tomaszowa. Przecież swoje zdanie można wyrażać bez niepotrzebnych epitetów.

Od jakiegoś czasu zasypywany jestem informacjami dotyczącymi tomaszowskiego szpitala /ale nie tylko/. Nie ma w tym nic dziwnego, bo z jednej strony prowadzę jedno z najpopularniejszych w mieście mediów, z drugiej chyba jestem jedynym niezależnym radnym w Radzie Powiatu Tomaszowskiego. Oczywiście wszystkie te informacje staram się weryfikować i sprawdzać. Składam więc interpelacje, jako samorządowiec i wysyłam pytania jako dziennikarz. Efekt jest różny i niejednokrotnie już o tym pisałem. Dzisiaj o kolejnym bardzo konkretnym ale i ciekawym przypadku.

W minionym tygodniu w Centralnym Ośrodku Sportu w Spale odbył się Zjazd Klubów Gazety Polskiej. Jednym z gości był minister Antoni Macierewicz. Już sam spacer przez halę sportową, gdzie odbywało się spotkanie połączony z głośnymi owacjami trwał kilka minut. Zakończony został odśpiewaniem "Stu Lat". Spotkanie prowadził Tomasz Sakiewicz, redaktor naczelny Gazety Polskiej

Opracowanie monografii małej i mało znanej miejscowości, a następnie wydanie jej w formie książkowej, nie jest u nas rzecz powszechną. Trafiają się jednak od czasu do czasu pasjonaci, którzy podejmują wyzwanie i rozpoczynają wędrówkę przez historię... tak jak Andrzej Jura, którego książka poświęcona Luboczy w gminie Rzeczyca kilka tygodni temu trafiła do rąk czytelników.

Moja rzeczywistość to „chińskie zioła”, sok z buraka, wyciąg z pestek moreli, „grzybki”. Koci pazur, cały wachlarz cudownych suplementów diety, czy skrajne często prowadzące do choroby niedożywienie. Karmiona niewiedzą wierzyłam w cudowną moc preparatów, których zawartości nie znałam. Oczywiście do czasu. Ale mądry człowiek po szkodzie, a placebo to przecież lekarstwo na wszystko pod warunkiem uwierzenia w jego moc.

Rzecznik Praw Obywatelskich, Adam Bodnar, zakwestionował wysokość oraz sposób naliczania opłat za odholowanie źle zaparkowanych pojazdów. Poddaje w wątpliwość także zapisy uzależniające możliwość odbioru pojazdu tylko po uprzednim uiszczeniu opłaty za jego usunięcie z drogi. Przepisy zaskarżone więc zostały do Trybunału Konstytucyjnego. Na absurdalność opłat zwracałem uwagę dwa lata temu, kiedy Rada Powiatu Tomaszowskiego przegłosowywała uchwałę określającą koszty holowania na własnym terenie.

Nie ma chyba wątpliwości, że ulice Kombatantów i Ks. Ignacego Jana Skorupki znajdują się w najgorszym stanie technicznym ze wszystkich na terenie "Niebrowa", czyli "Osiedla Obrońców Tomaszowa Maz. z 1939 r.". Był to jeden z kluczowych problemów, dotyczących osiedla, który mnie trapił od momentu, gdy zostałem radnymj. Kwestia ta dotychczas nikogo nie interesowała, gdyż opisywana droga znajduje się, a właściwie już mogę z radością powiedzieć znajdowała się w wieczystym użytkowaniu, SM "Przodownik.

„Młodzieżowy Park Technologiczny” to mój projekt będący odpowiedzią na potrzeby młodych, małych i średnich firm z regionu.

Pytanie nad sensem cierpienia nieustannie nurtuje ludzi. Pytanie, dlaczego na świecie istnieje niesprawiedliwość, wojna, ból, cierpienie, nędza i śmierć, wciąż pozostaje bez odpowiedzi. Wszystko to, stanowi jednak element życia i człowiek zmuszony jest doświadczyć tak złego jak i dobrego. Już dawno zauważyłam, że to właśnie przez trud i znój dochodzi się do gwiazd. Per aspera ad astra, jak mówili starożytni. Jest rzeczą oczywistą, że jak każdy chciałabym unikać trudów i cierpienia.

W ubiegłym tygodniu w Sejmie RP odbyła się konferencja prasowa „Republikańskie wietrzenie samorządów – propozycje reform w samorządzie”. W konferencji wzięli udział: poseł Anna Maria Siarkowska (przewodnicząca koła poselskiego „Republikanie”), Małgorzata Janowska (koło poselskie „Republikanie”), Karol Rabenda (prezes Stowarzyszenia „Republikanie”) i Karol Kardasiński (ekspert Stowarzyszenia „Republikanie” ds. samorządów). Republikanie przedstawili program zmian, które powinny być przeprowadzone w odniesieniu do samorządów.

Tomaszowscy siatkarze odnieśli w miniony weekened historyczny sukces awansując do rozgrywek na poziomie I ligi. Oczywiście apetyt kibiców rośnie i pojawia się pytanie: czy Plus liga w Tomaszowie jest możliwa? Między innymi o tym w krótkiej rozmowie z prezydentem Marcinem Witko, kibicem nie tylko siatkówki i piłki nożnej

Rzadko na sesjach Rady Powiatu mamy do czynienia uchwałami, o których można powiedzieć, że dotyczą wyznawanych zasad. Może to i dobrze, bo mogłoby się okazać, że zasadami, co u poniektórych jest krucho. W miniony czwartek radni podjęli uchwałę o przyjęciu relacji partnerskich z rejonem Uszackim w obwodzie Witebskim na Białorusi. Tylko jedna osoba była przeciwko legitymizowaniu reżimu Aleksandra Łukaszenki. Jedna osoba /Marek Parada/ się wstrzymała.

Macie zapewne okazję przejeżdżać przez różne mniejsze i większe miasta położne poza granicami naszego pięknego kraju. Ile razy zdarza Wam się wzdychać, kiedy widzicie malownicze uliczki, rozumne rozwiązania komunikacyjne, schludne elewacje kamienic i wszystko to, co przyjęto nazywać ładem przestrzennym. Zachwyca zieleń w miejscach, które wydają się dla niej stworzone, a ulice zwyczajnie tętnią życiem. Wszystko robi wrażenie starannie zaplanowanego i uporządkowanego. Obrazu nie zakłóca żaden architektoniczny, czy estetyczny dysonans. Dlaczego tak to wygląda? Otóż dlatego, że nic nie jest pozostawiane przypadkowi.

Zacznę mój dzisiejszy felieton od stwierdzenia, że jestem zdeklarowanym przeciwnikiem budowania przez samorządy komunalnych mieszkań na wynajem. Szokujące? Być może... ale jakoś nie widzę powodu, by publiczne środki kierować w miejsca, gdzie prywatny pieniądz sprawdzi się doskonale... Wiem, że ktoś podniesie argument, że przecież jest ustawa, która nakłada na gminę taki obowiązek. No i co z tego? Durne to prawo i nic więcej. Dzięki niemu marnotrawimy publiczny grosz, zamiast przeznaczać go na bardziej zbożne cele.

Muszę przyznać, że mimo, iż niedługo minie już tydzień jak jestem w Chinach, nadal nie mogę się otrząsnąć z szoku spowodowanego nie tylko wszechogarniającą nowością i nowoczesnością, ale i nagłą zmianą strefy czasowej. Już na północnym-wschodzie Pakistanu zauważyłem, że coś wcześnie zaczyna się robić ciemno. Tam jednak, spędzałem czas w małych wioskach i niebo nie było przysłonięte wielkimi budynkami.

W Kaszgarze - jednej z dawnych oaz Jedwabnego Szlaku, można spotkać prawdziwą mozaikę kulturową. Najbardziej rzucają się w oczy rodowici Chińczycy (pochodzący przeważnie z innych miast) oraz mniejszość muzułmańska (Uygurowie), zamieszkująca całą, najdalej wysuniętą na zachód, prowincję Chin, Xinjiang (wymowa: [nie śmiejcie się] Śinźiań). Uygurowie plasują się w niższej klasie społeczeństwa.

Po nocy na posterunku policji granicznej dostałem śniadanie. Zastanawiałem się czy może tutaj trochę dłużej nie zostać. Po kilku łykach kawy (herbata na mnie w ogóle nie działa), stwierdziłem, że muszę szybko opuścić rejon pogranicza. Nie żeby ten był jakiś odpychający, ale ogólnie mam jakieś uprzedzenie do tego typu miejsc. A co jeśli znudziłbym się pani celnik i, za karę, był bym deportowany?

Rankiem, z Niko i Mannfredem, poszliśmy do punktu odprawy celno-paszportowej. Granicy pakistańsko-chińskiej, nie da się przekroczyć w inny sposób niż zorganizowanym transportem. Tutaj, celnicy mają ostemplowaną listę pasażerów, Autobus kosztuje ponad 30 dolarów i jest jedyną opcją. Jeśli naszego nazwiska nie ma na liście pasażerów, nie dostaniemy stempla w paszporcie. Dzięki mojemu fuksowi, udało mi się zaoszczędzić pieniądze, których i tak nie miałem (powiedzieli mi, że w Sost jest bankomat - niestety, informacja była nieprawidłowa).

Historia II Wojny Światowej jest wciąż żywa i budzi wiele emocji. Niestety jej lokalne fragmenty bywają często zapominane.

Kiedy w sierpniu wjeżdżałem do Pakistanu, wydawało mi się, że cofnąłem się w czasie o minimum 100 lat. Przez pierwsze dni, bardzo tęskniłem za Iranem. Po tygodniu pobytu, udało mi się w tym kraju zaaklimatyzować. Gdy zbliżał się moment wyjazdu, posuwałem się tak wolno, żeby przedłużyć sobie pobyt (ale to może ze względu na górskie widoki).