Zalew Sulejowski: rekultywacja w koncepcji

Głównym problem Zalewu Sulejowskiego jest jego postępująca eutrofizacja, czyli wzrost produktywności i żyzności wód, związana z dopływem związków biogenicznych, azotu i fosforu. Ich konsekwencją jest występowanie w okresie letnim zakwitów sinicowych.

Wykwity nie pojawiają się na szczęście na całym obszarze zbiornika. Najbardziej zintensyfikowane są one na odcinku os Zarzęcina do zapory w Smardzewicach. Ich występowanie wynika ze specyfiki zbiornika. Sinice są „ciepłolubne” i pojawiają się wtedy, gdy temperatura wody wzrasta powyżej 20 stopni Celsjusza. Ich rozwojowi sprzyjają stabilne masy wody oraz poziom fosforu, któ®ego źródłem są nawozy spływające z pól.

Analiza przyczyn występowania sinic stanowiła podstawę do opracowania planu rekultywacji Zbiornika Sulejowskiego.  Jednym z jego elementów powinna być rekultywacja zatok, są one bowiem miejscem, gdzie następuje kumulacja zakwitu. Gwałtowny przyrost sinic występuje przede wszystkim w zatokach w Treście, Borkach, Smardzewicach i Bronisławowie.

Proponuje się więc bagrowanie zatok za pomocą refulera orz odkładanie urobku w geotubach z jednoczesnym dokładnym zabezpieczeniem i zagospodarowaniem odcieków

Objawy działania toksyn sinicowych to: wysypka na skórze, biegunka, wymioty, gorączka, ostre zapalenie i nowotwory wątroby oraz nowotwory okrężnicy.

Koniecznym zabiegiem konserwacyjnym, niezbędnym dla skutecznej rekultywacji powinny być działania mające na celu regularne udrażnianie cofki zbiornika. Należą do nich wykaszanie roślinności oraz refulowanie, które powinny być wykonywane w okresie jesiennym

Najważniejszym jednak jest ograniczenie emisji ładunków fosforu i azotu ze źródeł rolniczych i komunalnych.  Wiąże się to ze zmianą sposobu myślenia rolników oraz inwestycjami w infrastrukturę wodno kanalizacyjną gmin

Usunięcie ze zbiornika części osadów dennych jest równoznaczne z usunięciem zdeponowanego w nich ładunku substancji biogennych, dlatego działanie to jest zaliczane do zabiegów rekultywacyjnych jezior.

Problemem tego zabiegu są wysokie koszty wydobywania osadów z dna oraz ich zagospodarowanie. Kosztochłonność jest wynikiem pracy specjalistycznych maszyn, czasochłonności tego zabiegu oraz utylizacji osadów.