Pomysłodawcą założenia Lechii był doskonale znany w lokalnym środowisku, znakomity zawodnik Zdzisław Kubicki, który cieszył się olbrzymią sympatią młodzieży. To on został pierwszym prezesem klubu. Oprócz niego założycielami Lechii byli: Leon Drajling, Stanisław Boruń, Józef Skrzypiński, Jan Segiet, Edward Segiet, Kazimierz Elas, Feliks Kuczera, Henryk Lasota, Alfons Drajling, Bolesław Kazarewski, Władysław Marciniak, Marian Mąkola, Henryk Kraska. Ze względu na problemy lokalowe zebrania klubowe odbywały się w prywatnym mieszkaniu Leona Drajlinga oraz po godzinach pracy w portierniach fabryk.
Zapał zawodników do treningów przechodził najśmielsze oczekiwania. Dosłownie w każdej wolnej chwili grano w piłkę. Największym problemem Lechii w tamtym okresie był jednak brak sprzętu sportowego. Zawodnik przed meczem wyposażany był jedynie w koszulkę, natomiast resztę sprzętu sportowego (buty, spodenki i getry) musiał mieć własne. Każdy mógł tylko pomarzyć o butach piłkarskich z prawdziwego zdarzenia. Dominowały głównie zwykłe trzewiki, które na specjalne zamówienie były wzmacniane przez szewców metalowymi noskami.
Do Lechii przychodzili głównie młodzi chłopcy, których marzeniem było zagrać w prawdziwym meczu w pierwszym zespole. Niestety wielu z nich czuło się rozczarowanych, ponieważ aby znaleźć się w pierwszej drużynie trzeba było odznaczyć się szczególnymi umiejętnościami. Ze względu na to większość kopaczy próbowała swoich sił w innych klubach. Trudno sobie wyobrazić, ale w tamtych czasach nikt nie myślał o komfortowych przejazdach na mecz, czy posiłkach regeneracyjnych w postaci obiadu lub kolacji. Liczyła się przede wszystkim idea sportowa oraz chęć rywalizacji.
W pierwszych latach funkcjonowania Lechii zawodnicy na mecze wyjazdowe udawali się powozem konnym lub dorożkami. Kadra pierwszego zespołu składała się z 17 zawodników. Wyjściowa jedenastka wyglądała następująco: Eugeniusz Grimajzen (bramkarz), Zdzisław Kubicki (prawy obrońca i kapitan zespołu), Otto Kierst (środkowy obrońca), Marian Mąkola (środkowy obrońca), Stanisław Giełzak (lewy obrońca), Franciszek Nizler (prawy pomocnik), Jan Segiet (środkowy pomocnik), Kazimierz Borzyk (lewy pomocnik), Henryk Lasota (prawoskrzydłowy), Tadeusz Kaczmarow (środkowy napastnik), Leon Drajling (lewoskrzydłowy). Rezerwowymi zawodnikami byli: Jan Banaszkiewicz, Edward Segiet, Eugeniusz Kubiś, Longin Marszałek, Roman Hoppe, Antoni Leser.
Bardzo ważną datą jest 16 czerwca 1925 roku. Tego dnia Lechia zostaje zarejestrowana w Urzędzie Wojewódzkim w Łodzi. Rok później klub zyskał nowy człon w nazwie: Robotniczy Klub Sportowy. RKS Lechia cieszył się ogromną popularnością, uznaniem i szacunkiem. O klubie powstawały wiersze oraz piosenki, a sympatycy byli gotowi oddać życie za Lechię. Jesienią 1926 roku z klubem żegna się jego założyciel Zdzisław Kubicki, który musiał poświęcić się służbie wojskowej.
Tomaszowski klub początkowo grał ze zmiennym szczęściem, a pierwsze poważne sukcesy zaczął odnosić w 1927 roku, kiedy m.in. zremisował 3:3 z silną ekipą „Turyści” Łódź oraz 2:2 z PTC Pabianice, czy nieznaczną porażkę 2:3 z bardzo mocnym wtedy ŁKS Łódź. Lechiści należeli do podokręgu piotrkowskiego Łódzkiego Okręgowego Związku Piłki Nożnej, w którym znalazły się również zespoły z Radomska, Piotrkowa Trybunalskiego, Koluszek, Brzezin, Moszczenicy i Wolborza. Wszystkie zespoły w okresie międzywojennym występowały w klasie B i C.
Napisz komentarz
Komentarze