Architektura drewnianych budowli sakralnych powiązana jest ściśle z twórczością sztuki ludowej, ciesielskiej i snycerskiej. Wybornym tego wzorem jest tradycja ciesielska używana m.in. w Kadłubie w wykonawstwie elementów konstrukcji i części wyposażenia oraz detali. Przy czym na ziemi wieluńskiej wyodrębnione są różne rodzaje stosowanych metod zdobnictwa i rzemiosła artystycznego. Kościół w Kadłubie posiada również cenny aspekt zabytkowego ludwisarstwa, którym jest dzwon z XV wieku z gotyckim napisem w języku łacińskim.
Za czas powstania tej modrzewiowej świątyni uznaje się już XVI wiek. Za budową obiektu w tym okresie przemawia także fakt, że jego bryła założona została pierwotnie na planie prawie kwadratowej nawy i wydłużonego trójbocznie zamkniętego prezbiterium. Ponadto nakryta była wysokim, jednokalenicowym dachem, tworzącym szeroki okap. Są to cechy grupy późnogotyckich świątyń wielkopolskich.
Tych kilka dzisiejszych informacji pochodzi z objętej patronatem honorowym ŁWKZ książki Pana Damiana Langnera "Kościoły drewniane ziemi wieluńskiej na tle typów ościennych (do końca XVII wieku)", która już niedługo trafi na półki bibliotek i księgarni.
Zachęcamy również do zapoznania się z zeszłorocznym wydaniem czasopisma "Renowacje i Zabytki", w którym nasze pracownice, Pani Lidia Lamcha i Klaudia Skórzewska, szeroko omówiły temat zespołu późnogotyckich kościołów drewnianych grupy wieluńskiej.
Napisz komentarz
Komentarze