"Dobra, zmiana" idzie do oświaty

Likwidacja gimnazjów - do tego można śmiało tę reformę sprowadzić - spowoduje totalny, ogólnopolski bałagan organizacyjny, wygeneruje potężne koszty  administracyjne. To pisanie setek tysięcy zwolnień pracowniczych, regulaminów i innych aktów normatywnych dla nowych jednostek. Budynki zmienią użytkowników. Do wymiany setki tysięcy umów (prąd, komórki, woda, ogrzewanie itd…) i pieczątek. Pokrzyżuje reforma plany uczniów i rodziców, którzy już zaplanowali wybór szkoły ponadpodstawowej. Najważniejszy efekt to wymiana na ogólnopolską skalę dyrektorów szkół, podobnie nauczycieli i pracowników administracyjnych, gdzie się tylko da - na swoich.  

Reklama

Oficjalnie MEN podaje kilka powodów reformy. Każdy szalenie kontrowersyjny, by nie powiedzieć mocniej: wyssany z palca, by coś tam ludziom powiedzieć.

[reklama2]

Rok akademicki 2005/2006 był rekordowy jeśli chodzi o liczbę studentów - 2 miliony osób. Kolejne roczniki były mniej liczne. Dziś studiuje mniej niż 1,5 mln osób. Niż demograficzny powoduje, że uczelnie bardziej zabiegają o studentów i obniżają wymagania. Z tego powodu selekcja jest mniejsza i każdy kandydat bardzo pożądany. Dlatego naprawdę trudno uznać, że  akurat gimnazja są powodem negatywnej opinii niektórych rektorów dotyczącej poziomu studentów, na którą powołuje się pani minister jako jedno z uzasadnień reformy.

O ile inna diagnoza minister Zalewskiej (nierówności w dostępie do wysokiej jakości edukacji istnieją) jest słuszna, to proponowane rozwiązanie likwidacji gimnazjów jest pomysłem dziwacznym, by nie powiedzieć głupim. Szczególnie że wśród rozwiązań postulowanych przez „dobra, zmiana” trudno znaleźć takie, które mogłyby doprowadzić do wyrównywania szans edukacyjnych. Nie będzie nim z pewnością podniesienie wieku rozpoczynania edukacji szkolnej. Tym bardziej nie będzie ograniczenie dostępu do edukacji przedszkolnej dla trzylatków, których miejsca w najbliższym roku szkolnym zostaną „zajęte” przez sześciolatki, które nie poszły do szkoły. Elementem wyrównywania szans nie będzie także wydłużenie edukacji wczesnoszkolnej do czterech lat. Oznacza ono, że dopiero dzieci jedenastoletnie spotkają nauczycieli przedmiotowych, a więc specjalistów w swoich dziedzinach. Wreszcie trudno uznać za element wyrównywania szans skrócenie okresu powszechnej edukacji ogólnokształcącej z 9 lat (6 lat podstawówki plus 3 gimnazjum) do 8 lat szkoły powszechnej. Zmiana to spowoduje, że młodzi ludzie, wybierając między liceum ogólnokształcącym, technikum a szkołą branżową (obecnie zawodówką), będą rok wcześniej podejmowali decyzję dotyczącą przyszłej edukacji, a często o przyszłym zawodzie.

W prezentacji MEN można czytać: „Celem planowanej reformy, w obliczu katastrofalnego niżu demograficznego, jest uratowanie potencjału polskiej edukacji”. Diagnoza może i jest słuszna (do szkół wejdą roczniki coraz mniej liczne), jednak sprawa się komplikuje, gdy przyjrzymy się liczbom. Od 2017 do 2022 r. liczba trzynastolatków w kolejnych rocznikach będzie rosła: w bieżącym roku 13-latków jest 350 640, w 2017 r. będzie ich 356 680, a w „rekordowym” 2022 – 430 030. Potem liczba dzieci mających 13 lat zacznie spadać. (Liczba 14-latków zacznie maleć od roku 2024 a 15-latków będzie spadała od 2025 roku). Oznacza to, że przez najbliższe dziewięć lat w wieku gimnazjalnym będą najliczniejsze roczniki ostatniego wyżu demograficznego. Według prognozy GUS rok 2016 jest ostatnim, w którym liczba dzieci siedmioletnich będzie większa niż w roku poprzednim. Potem liczebność roczników zaczynających podstawówkę (szkolę powszechną) będzie tylko spadać. Gdyby, więc mędrcy nie z Syjonu, ale z PIS uznawali te same kanony logiki co reszta zachodniej cywilizacji, to zostaje zapytać: czy prognoza dotycząca spadku liczby dzieci w wieku szkoły podstawowej jest argumentem, żeby zlikwidować podstawówki?

Kolejny wymieniony w prezentacji argument za likwidacją gimnazjów to zmiana podstawy programowej. Trudno jednak uwierzyć, że po to, aby zmodyfikować treść programów czy zmienić liczbę godzin poszczególnych przedmiotów (np. zwiększyć liczbę godzin historii, fizyki czy chemii, nie wiadomo zresztą kosztem jakich innych przedmiotów), konieczne jest likwidowanie jednego etapu z systemu edukacji??? To, że ideologiczne podstawy programowe zostaną w pośpiechu zmienione, na jedynie słuszne, to nikt wątpliwości nie ma.

Minister Zalewska podaje jeszcze jeden powód „stworzenie systemu oświatowego na miarę XXI wieku”. Nie wiadomo jednak, co taki „nowoczesny system” oznacza dla MEN. Niejasne jest także, w jaki sposób „dobra, zmiana” zamierza ten system osiągnąć, likwidując gimnazja. Ze względu na braku konkretów trudno w ogóle dyskutować z tym argumentem inaczej niż, że partia NOWOCZESNA nie ma z tym nic wspólnego

Pikantnym dodatkiem do tej reformy jest to, że polityczni autorzy oświatowej rewolucji głosowali w 1998 roku za utworzeniem gimnazjów m.in. Jarosław Kaczyński czy Antonii Maciarewicz. Z kolei Poseł Anna Zalewska obecnie minister MEN w opinii z 2013r zdecydowanie wypowiadała się za niełączeniem szkoły podstawowej i gimnazjum, ponieważ „skoncentrowanie w jednej placówce dzieci i młodzieży prowadzić będzie nie tylko do przeludnienia, ale też wzrostu zachowań agresywnych”.

Jakie są rzeczywiste powody likwidacji 7856 gimnazjów w całej Polsce? Twierdzę, że to:

1) Wojna z samorządami jako element procesu recentralizacji Polski. Samorządy w Polsce są w zdecydowanej większości poza wpływami PIS. Wdrażając te zmiany, poniosą ich koszty finansowe oraz będą obiektem  złości zwalnianych nauczycieli, dyrektorów, pracowników administracji. Samorządy też zmierzą się z frustracją rodziców oraz samych dzieci i młodzieży. I dobrze im tak? Przecież Prezes nigdy nie krył nigdy niechęci do samorządów.

2) Cała ta hucpa będzie okazją do konkursów na dyrektorów. Szkoły powszechne będą innymi jednostkami niż podstawówki oraz gimnazja i dlatego zostaną rozpisane konkursy na nowych dyrektorów. Konkursy, w których najwięcej do powiedzenia będą mieli kuratorzy oświaty „dobrej, zmiany” – wymienieni przez PIS od razu po wyborach, jeszcze w 2015r.