1. Konsekwencja, czyli jak Zawisza wbija szpilę
Aleksandar Majic stał się zakładnikiem swojej konsekwentnej taktyki 4:1:4:1. O ile z silniejszymi zespołami taka formacja sukcesy Lechii przyniosła, o tyle z drużynami z dolnej części tabeli w ostatnim czasie było zupełnie na odwrót. Przy stanie 2: 0 ze Rzgowem Majic już szykował zmianę. Morgasia miał zastąpić Stańdo. W tym czasie Zawisza wbiła nam gola numer trzy. Po wejściu drugiego napastnika, gra Lechii poprawiła się na tyle, iż przed przerwą zielono – czerwoni nie mając już nic do stracenia skoncentrowali swoją grę na połowie rywala wbijając Zawiszy dwa gole przed przerwą. Niestety po zmianie stron ponownie zaczęliśmy grać swoje 4: 1: 4: 1 i efekt był taki, iż Lechia straciła gola numer cztery. Trener Majic w wielu przypadkach mając lepszych piłkarzy od rywala niepotrzebnie upierał się przy swoim.
2. Cyran w defensywie, Cyran w pomocy, Cyran w ataku
Nazwisko Cyran jest tylko symbolem tego jak w ostatnim czasie wyglądała sytuacja zawodników na boisku. Tak naprawdę przed meczem zapewne niewielu piłkarzy Lechii wiedziało, na której pozycji zaliczy występ ligowy. Milczarek w ostatnim czasie grał na stoperze, lewej i prawej stronie formacji obrony. Pierzyński raz na „szóstce”, raz na stoperze. Szymczak na „szóstce” a kolejno, jako rozgrywający. Do całej czwórki można przytoczyć jeszcze nazwisko Mireckiego, Morgasia, Króla, Polita, Chojeckiego, Stańdo. Trener Majic próbował znaleźć optymalne rozwiązanie. W jednym meczu manewr się powiódł, w innym już nie. Podsumowując jednak całość - na dłuższą metę to się kompletnie nie opłaciło. Piłkarze się pogubili i nie mogli znaleźć swojego miejsca na boisku. Tutaj można postawić pytanie? Jak Milczarek miał radzić sobie na prawej stronie defensywy, jeżeli pięć gier ligowych grał na lewej, a kolejne trzy na stoperze? Jak Dolot miał sobie radzić na lewej obronie, jeżeli 15 gier zagrał na stoperze. Wydaje się że różnorodność pozycji poszczególnych graczy w jednym meczu ligowym to największy błąd trenera z Czarnogóry. Spowodowało to kompletny chaos. Prościej pisząc: jesteś od wszystkiego, jesteś do niczego.
3. Rakowski - napastnik od zadań specjalnych
Tak naprawdę można było by się zastanawiać, po co nam Rakowski na boisku. Podobny pożytek mielibyśmy z każdego innego wysokiego gracza, jeżeli ten ma walczyć o górne piłki i dogrywać do kolegów. Grając jednym napastnikiem wydaje się, iż ten powinien grać na równo z ostatnim obrońcą przeciwnika. Kacper poruszał się na 30 – 35 metrze od bramki rywala, a dalej pustka. Doskonale opisaną wyżej sytuację pokazuje zdjęcie poniżej. Król podaje z prawej strony do przodu, jednak Kacper (czarne kółko) jest ustawiony na ok 30 metrze od bramki rywala i nie ma szans na przejęcie tej piłki. Wydaje się, że trener Majic chciał mieć pożytek z Rakowskiego taki, jaki ma Borussia Dortmund z Lewandowskiego. Niestety nie udało się Borussią nie jesteśmy.
foto: lechia1923.pl
4. Niewykorzystany w 100 procentach potencjał Mireckiego
Mirecki w środku pola, Mirecki za wysuniętym napastnikiem, Mirecki na lewej stronie w drugiej linii. Tak naprawdę w wielu przypadkach kompletnie zmarnowany w ostatnim czasie potencjał zawodnika. Co więcej wydaje się że napastnik zatracił to co miał najcenniejsze – instynkt strzelecki. Marcin przychodząc do Lechii potrafił brać ciężar gry na swoje barki. Dzisiaj nie raz mając dobrą sytuację do uderzenia z dystansu, decydował się na niepotrzebne podanie do kolegi. W debiucie Wesołowskiego Mirecki wrócił tam gdzie jego miejsce, czyli na szpicę i pięknie nam się zademonstrował. Miejmy nadzieję że w następnych grach będzie podobnie.
5. Tiki taka na stojaka
Niestety piłkarze Lechii nie mają na chwilę obecną aż takiej przewagi w umiejętnościach nad rywalami, aby przez 90 minut móc prowadzić grę. Co więcej w ostatnich pojedynkach nasz zespół nie potrafił wymienić trzech, czterech podań na krótkiej przestrzeni. W dniu dzisiejszym futbol oparty jest na jednym, dwóch kontaktach zawodnika z piłką, czyli prościej pisząc: głowa i oczy pracują w jednym czasie. Ten element był do poprawy już w rundzie jesiennej, było sporo czasu zimą i niestety tutaj wyszły poważne zaniedbania z okresu przygotowawczego.
6. Balans między ofensywą, a defensywą
Gra piłką miała dać Lechistom nie tylko przewagę w ofensywie, ale przede wszystkim w defensywie. Im krócej drużyna przy piłce, tym rywal ma mniej czasu na zdobycie gola. Niestety trenerowi nie udało się tego zbilansować. Co więcej, na dzień dzisiejszy Lechia ma ogromne problemy z przjeściem z obrony do ataku. Nie funkcjonuje atak pozycyjny, nie funkcjonuje kontratak.
7. Dawid Stańdo, czyli są równi i równiejsi
Trener Majic mówił głośno, iż każdy piłkarz ma u niego szansę wyjścia w pierwszym w składzie. Niestety Dawid jest przykładem że słowa są tylko słowami, a Dawid jest tego najlepszym przykładem. Napastnik w Lechii przeżył lepsze i gorsze chwile. Grał wypożyczony w Concordii, po czym wrócił, lecz o wyjściowej jedenastce mógł tylko pomarzyć. Ogólnie zawodnik dalej ciężko pracował i w rundzie wiosennej trwającego sezonu osiągnął chyba najlepszą formę odkąd przybył do Lechii. Na boisku w roku 2014 spędził jednak zaledwie 472 minuty i to na różnych pozycjach. Grzegorz Wesołowski ustawił Dawida w Wieluniu w linii z Mireckim od pierwszej minuty i ten zanotował asystę, po znakomitej indywidualnej akcji. Potencjał Dawida na dzień dzisiejszy jest bardzo duży.
Podsumowanie: Największym "przyjacielem i wrogiem" trenera Majica była konsekwencja, która tak naprawdę w trzeciej lidze okazała się dla nas złudna. W przypadku stylu gry. trener upierał się przy swoim ustawieniu. W przypadku zawodników tej konsekwencji już brakło i wdarła się niecierpliwość. To chyba był największy błąd szkoleniowca, bowiem proporcje powinny być odwrotne. Na boisku, treningu szkoleniowiec powinien szukać optymalnego wariantu ustawienia, a nie optymalnych pozycji dla poszczególnych graczy.
Trener Aleksandar Majic bez wątpienia ma jednak papiery na bardzo dobrego szkoleniowca i jestem przekonany, że to nie był ostatni epizod sympatycznego pana z Czarnogóry w Lechii. Przed nim jeszcze sporo nauki, ale zapewne o nazwisku Majic jeszcze usłyszymy. W najnowszych kartach historii zielono – czerwonych zapisał się już na stałe, za co na chwilę obecną trzeba podziękować.
Napisz komentarz
Komentarze