Kiedy pracę w tej szkole rozpoczął jej mąż, pojawiły się pierwsze sukcesy w zawodach szkolnych. Dziewczęta robiły szybkie postępy i już po dwóch latach szkolenia zostały włączone do RKS Lechia. Był to początek sekcji koszykówki kobiet w naszym klubie. Trenerem drużyny został Jerzy Wiliński. W tym czasie w województwie nie było żadnej sekcji koszykówki żeńskiej uczestniczącej w rozgrywkach Łódzkiego Okręgowego Związku Koszykówki, ale zespoły zrzeszone w związku mogły uczestniczyć w spartakiadach. Udział w nich młodej drużyny RKS Lechia był kolejnym etapem sprawdzenia umiejetności tego dobrze zapowiadającego się zespołu. Już Spartakiada Wojewódzka w Kutnie zakończyła się wielkim sukcesem naszych dziewcząt. Zajęły I miejsce i zostały zgłoszone do rozgrywek seniorek łódzkiej Klasy A.
Bardzo młody zespół prezentował coraz wyższy poziom i szybko, bo w 1968 roku awansował do Ligi Międzywojewódzkej. Wtedy trener Jerzy Wiliński poprosił swoją żonę Alicję, aby swymi umiejętnościami i dużym doświadczeniem zdobytym w czasie gry w Ślęzie Wrocław wzmocniła tę drużynę. Wraz ze swoją panią profersor Lechię w tej lidze na przełomie lat 60 - tych i 70 – tych reprezentowały: Bożena Adamus, Teresa Gasyna, Krystyna Kwapisz, Elżbieta Majda, Barbara Kowalska, Halina Pietruszczak, Anna Pierzchalska, Alicja Chojecka, Danuta Gula, Jolanta Szymańska, Bogumiła Jędrzejczyk, Elżbieta Warchoł i Barbara Jagielska – reprezentantka Polski juniorek i zawodniczka I – ligowego Łódzkiego Klubu Sportowego. Szkoda, że z tego okresu nie zachowały się żadne zdjęcia i nie możemy zobaczyć pierwszej w historii klubu drużyny seniorek.
.jpg)
W roku 1969 do szkolenia najmłodszych włączył się Grzegorz Wągrodzki, organizując w Szkole Podstawowej nr 8 klasę z rozszerzonym programem z koszykówki. Mini – koszykówka istniała już w całym kraju, ale rozgrywek związkowych dla tej kategorii wiekowej jeszcze nie było. Cztery lata później do szkolenia najmłodszych włączył się Waldemar Piasta, jak również prowadzący seniorki Jerzy Wiliński oraz na okres dwóch lat Henryk Madzio. Wtedy też wzrosła znacznie jakość i ilość tygodniowych jednostek treningowych, a ciągłość szkolenia była utrzymywana w okresie ferii i wakacji na obozach sportowych organizowanych dla wszystkich drużyn klubowych. Na rezultaty nie trzeba było długo czekać.
Wśród kolejnych pokoleń zawodniczek znalazły się godne następczynie starszych koleżanek, które w rozgrywkach wojewódzkich juniorek systematycznie plasowały się na szczycie tabeli. Trzeba przypomnieć Annę Suwaj, Marię Dębiec – złotą medalistkę Igrzysk Młodzieży Szkolnej w 1971 roku, Małgorzatę Gorzałczyńską, Jadwigę Bińczyk, Ewę Warych, Marzenę Kieliszek, Marzena Goździk, Jadwigę Królak, Joannę Rusiecką, Ewę Badek, Bożenę Siwek, Elżbietę i Barbarę Przybysz, Dorotę Wojtalczyk, siostry Beatę i Iwonę Wojciechowskie, Iwonę Wilińską, Marzenę Pazurę, Beatę Przybyłek, Annę Goździk – w okresie studiów zawodniczkę I – ligowego AZS AWF Katowice i aktualnie prof. dr hab. pełniącą funkcję Rektora Wyższej Szkoły Promocji Zdrowia AWF w Katowicach oraz Beatę Adamus – dwukrotną uczestniczkę mistrzostw Europy juniorek, członkinię Polskiej Kadry Olimpijskiej i zawodniczkę I – ligowych drużyn Łódzkiego Klubu Sportowego (mistrzostwo Polski juniorek i dwa mistrzostwa Polski seniorek) i Stilonu Gorzów Wielkopolski, która jako trener wychowała 9 reprezentantek naszego kraju, a jej drużyny zdobywały trzykrotnie mistrzostwo Polski w kategoriach młodzieżowych. Był to okres kilku lat, kiedy te dziewczęta grając w kategoriach juniorek były zdecydowanie najlepsze w województwie piotrkowskim, uzyskiwały kwalifikacje na kolejne szczeble rozgrywek krajowych i uczestniczyły nawet w półfinałach mistrzostw Polski.
Napisz komentarz
Komentarze