Stanowisko odkryte zostało podczas badań powierzchniowych przeprowadzonych w roku 1986 w ramach akcji badawczej pn. Archeologiczne Zdjęcie Polski. Zidentyfikowano wówczas na tym terenie relikty osadnictwa ludności kultury łużyckiej z III-V okresu epoki brązu oraz kultury przeworskiej z okresu wpływów rzymskich.
Badania prowadzone przez Gabrielę Ziółkowską i Mariusza Ziółkowskiego poprzedzały planowaną tutaj rozbudowę budownictwa mieszkalnego. Prace finansował Wojewódzki Urząd Ochrony Zabytków w Łodzi.
Stanowisko archeologiczne położone jest nad Pilicą w dzielnicy Ludwików. Pod względem regionalizacji fizyczno-geograficznej znajduje się na terenie mezoregionu Doliny Białobrzeskiej, należącej do makroregionu Wzniesień Południowomazowieckich.
Podczas badań wykopaliskowych wyeksplorowano 12 wykopów o łącznej powierzchni 560 m2. Potwierdzone zostały relikty osadnictwa kultury łużyckiej, poprzez odkrycie 25 obiektów osadniczych w postaci palenisk i jam o charakterze gospodarczym. Odkryte obiekty posiadały różne wymiary i kształty, zarówno w rzucie poziomym, jak i w przekroju pionowym.
Większość z nich można określić jako „domniemane obiekty osadnicze”. Ponadto w północno-zachodniej partii stanowiska natrafiono na relikty cmentarzyska ciałopalnego popielnicowego ludności kultury łużyckiej. Odkryto 10 grobów popielnicowych oraz 1 obiekt, który określono jako skupisko przepalonych kości ludzkich. Stwierdzono znaczne zniszczenia nekropolii dokonane w wyniku głębokiej orki. Jeszcze w latach osiemdziesiątych XX wieku tereny te były użytkowane rolniczo.
Podczas omawianych prac badawczych pozyskano materiał ruchomy w postaci 1 popielnicy zachowanej w całości, 2 pierścionków wykonanych z brązowego drutu oraz 999 fragmentów naczyń glinianych. Wstępnie materiał zabytkowy datowany jest na III-IV okres epoki brązu. Zabytki ruchome wydobyte podczas badań poddane zostały doraźnej konserwacji, a po ich opracowaniu przekazane zostaną do Muzeum w Tomaszowie Mazowieckim im. Antoniego hr. Ostrowskiego.
Napisz komentarz
Komentarze