Pod wpływami tomaszowskiej organizacji WiN, przynajmniej w początkach działalności, pozostawał też oddział byłego dowódcy drużyny w oddziale partyzanckim Witolda Kucharskiego "Wichra", sierżanta Wacława Szewczyka ps. "Orkan", "Odrowąż", operujący wokół Tomaszowa i w powiecie opoczyńskim. Tomaszowskiemu UB udało się wprowadzić w szeregi oddziału konfidenta, który doprowadził do rozłamu wewnątrz oddziału i zamordowaniu w dniu 13 lipca 1946 roku dowódcy Szewczyka. Ciało jego spoczywa na cmentarzu w Łaznowie. Część oddziału popierająca "Odrowąża" przeszła do oddziału K.W.P. "Żbika" Bolesława Rybaka.
W powiecie opoczyńskim działał oddział całkowicie podporządkowany WiN pod dowództwem, urodzonego 11 marca 1925 roku w Przystałowicach Dużych, Mariana Michalskiego ps. "Drągal II" (dla odróżnienia od dowódcy oddziału WiN działającego w powiecie radomskim i wschodnim opoczyńskim por. Aleksandra Młyńskiego ps. "Drągal").
Zaraz po wojnie Michalski został wyznaczony przez podziemie na stanowisko komendanta posterunku MO w Rusinowie, jednak już w lecie tego roku zbiegł do lasu, rozpoczynając zbrojną działalność. Latem 1946 roku jego oddział przemieścił się w okolice Tomaszowa.19 sierpnia o godzinie 22, wykonano wyrok śmierci w jego własnym mieszkaniu, na sekretarzu komitetu gminnego PPR w Białobrzegach Opoczyńskich, Franciszku Kaszubie.
Prawdopodobnie dziełem oddziału Drągala II był też napad na pociąg osobowy na stacji Jeleń, podczas którego rozbrojono kilku żołnierzy. Zbliżające się szybko siły UB i wojska zmusiły oddział do odwrotu bez strat i zapadnięciu w pobliskie lasy.
7 października zorganizowano akcję na kasę Nadleśnictwa Państwowego w Smardzewicach, podczas której zastrzelono członka PPR i ORMO, Stefana Rosiaka. Na przełomie października i listopada funkcjonariusze UB z Tomaszowa i stacjonujący tu żołnierze LWP zorganizowali obławę w lasach wokół Smardzewic i Białobrzegów, podczas której poległ z rąk oddziału Michalskiego, nieznany z nazwiska kapral LWP.
Po tym oddział przemieścił się w północne opoczyńskie i prawdopodobnie na wiosnę 1947 roku ujawnił na mocy amnestii. Ale już na wiosnę 1949 Michalski powtórnie na czele kilkunastoosobowej grupy podjął działalność zbrojną na terenach powiatów: opoczyńskiego, grójeckiego, rawskiego i radomskiego, występując przeciwko tworzonym wówczas spółdzielniom produkcyjnym.
Prowadzono także akcje małego sabotażu, niszcząc rozwieszane podczas uroczystości portrety dostojników państwowych. W październiku 1951 roku w wyniku aresztowań organizację zlikwidowano, ale samemu Michalskiemu udało się uniknąć aresztowania i przenieść do Warszawy, gdzie powtórnie odtworzył swój oddział. W dniu 4 kwietnia 1952 roku podczas próby ujęcia w "Gospodzie Inwalidów" przy ulicy Targowej w Warszawie został ranny i zatrzymany. Wojskowy sąd rejonowy w dniu 31 stycznia 1953 roku skazał go na karę śmierci, a Rada Państwa nie skorzystała z prawa łaski. Marian Michalski ps. "Drągal II" został stracony w dniu 22 sierpnia 1953 roku w więzieniu mokotowskim.
Jarosław Pązik
Napisz komentarz
Komentarze