Przejdź do głównych treściPrzejdź do wyszukiwarkiPrzejdź do głównego menu
czwartek, 23 stycznia 2025 00:15
Reklama
Reklama

Wiesław – animator kultury - z Gdyni

Człowiek, którego nazwisko przewijało się w kilku pisanych przeze mnie na łamach NaszTomaszów.pl, felietonach pisanych przeze mnie a o którym chciałbym dzisiaj kilka słów więcej napisać, jest mieszkańcem Gdyni, współzałożycielem (wraz z dwoma przyjaciółmi, Krzysztofem Arsenowiczem i Adamem Jarzębińskim) Stowarzyszenia Muzycznego CHRISTOPHER im. Krzysztofa Klenczona. Mowa o panu Wiesławie Wilczkowiaku.

 

Kiedy jechaliśmy do Trójmiasta na jubileusz Fundacji Sopockie Korzenie w planie miałem także wizytę w Gdyni. Byliśmy z Wiesławem umówieni. Wiedziałem, że nie będzie uczestniczył w sopockich uroczystościach, dlatego właśnie założyłem, że wspólnie z naszą, tomaszowską grupą (cała nasza czwórka wcześniej poznała Wiesława, również Ania ze Szczecina) złożymy wizytę naszemu przyjacielowi. Okazja taka nadarzyła się dopiero w sobotę (21 września), w natłoku sopockich wydarzeń, nie było żadnych szans na odwiedziny Wiesława w czwartek (19) czy w piątek (20) września. Na wizytę w Gdyni wybraliśmy sobotnie przedpołudnie. Mieliśmy czas do godziny 16.00, gdyż na tę godzinę byliśmy zaproszeni do Centrum Handlowego MANHATTAN w Gdańsku, na otwarcie wystawy prac naszego przyjaciela artysty fotografika pana Marka Karewicza (wernisaż projektów okładek płyt analogowych).

 

Wiesław urodził się w czasie okupacji (1944r) w podwarszawskim Milanówku. W połowie października 1939 roku niemiecki okupant wysiedlił rodzinę Wilczkowiaków z Gdyni. Wrócili na Wybrzeże na stałe w 1946 roku, ponownie zamieszkując w Gdyni. Jak każdy młody chłopak, zawsze marzył o morskich podróżach i przygodach. Po ukończeniu szkoły średniej, nie mogąc znaleźć pracy w PLO zatrudnił się w rybołówstwie dalekomorskim. Kiedy ukończył pomaturalne Studium Doskonalenia Kadr Oficerskich w gdyńskiej Szkole Morskiej spełnił swoje, młodzieżowe marzenia, przenosząc się do Marynarki Handlowej (PLO). Przez okres ponad 15 lat – aż do wypadku w 1982 roku, który wyeliminował go z marynarki – pływał po morzach i oceanach świata jako wilki morski, pełniąc na statku funkcję oficera nawigacyjnego.

 

Już w pierwszym rejsie na statku m/s Jastarnia Bór do portów dalekowschodnich dał się poznać jako doskonały działacz społeczny. Przez załogę został wybrany przewodniczącym komisji Kulturalno – Oświatowej. Funkcja ta była społeczną, z której wywiązywał się bardzo dobrze.  W 1973 roku będąc członkiem załogi na m/s Jastarnia Bór, wraz z kolegami ze statku, zdobył Złotą Latarnię w I Morskiej Giełdzie Kulturalnej a Wiesław indywidualnie zajął I miejsce. Udział w giełdzie brało około 200 statków i współzawodniczyło 768 osób. Rok później załoga zdobyła Srebrną Latarnię, a Wilczkowiak zajął II miejsce indywidualnie, za legendarnym organizatorem życia kulturalnego na m/s Batory – zawodowcem Edwardem Obertyńskim. Karierę w marynarce zakończył, jak wspomniałem wcześniej, po wypadku na m/s Konin jako oficer nawigator.

 

Był taki moment w jego życiu, że podróże po świecie zajęły mu kilka lat, z dłuższym pobytem w San Francisco. Przymierzał się nawet do wyjazdu z Polski na zawsze. Pomimo pozwolenia na pobyt stały całej rodziny (Green Card), nie zdecydował się na (a lata 80-te politycznie były trudne) opuszczenie kraju. Dziś mogę powiedzieć, że przed podjęciem tego przedsięwzięcia zatrzymał go ogromny patriotyzm i miłość do ojczyzny. Zamiłowanie do podróży zaowocowało założeniem prywatnej firmy turystycznej (Pol – Turysta), która pochłania mnóstwo czasu ale mimo to, Wiesław zawsze znajduje czas dla muzyki, której poświęca każdą, wolną chwilę. Zapewne praca oświatowa w kulturze jaką prowadził,  pływając na statku, ułatwiła mu dzisiaj kontakty i poruszanie się w muzycznej branży, w gąszczu administracyjnych przepisów czy biurokratycznego oporu urzędników.

 

 

Już w 1993 roku, kiedy powstało Stowarzyszenie, zorganizował jedno z najważniejszych wydarzeń dla Trójmiasta. Otóż w 12 lat po śmierci rock’n’rollowego idola z Czerwonych Gitar, Krzysztofa Klenczona, w Teatrze Muzycznym w Gdyni zorganizowano jego benefis. W galowym koncercie roku, Krzysztof Klenczon – Muzyka z tamtej strony dnia, w dniach 28-29 grudnia 1993 roku udział wzięli; zespół ŻUKI, Halina Frąckowiak, Krystyna Prońko, Ryszard Rynkowski, Wojtek Korda, Jerzy Kossela, Janusz Popławski oraz młodzieżowy zespół z Wybrzeża, IMTM. Reżyserem koncertu był wiceprezes Stowarzyszenia, Krzysztof Arsenowicz a konferansjerkę poprowadził redaktor muzyczny z popularnej trójki, Witold Pograniczny a wspomagał go Janusz Kondratowicz.. Na szczególny koncert poświęcony Klenczonowi przybyła ze Szczytna jeszcze żyjąca matka Krzysztofa, Helena i siostra Hanna.

 

Wielkimi, znaczącymi przedsięwzięciami Stowarzyszenia CHRISTOPHER przy osobistym  udziale i zaangażowaniu Wiesława Wilczkowiaka i Adama Jarzębińskiego, było zorganizowanie w gdyńskim Teatrze Muzycznym sztuki, musicalu Klenczon – Poemat Rockowy i doprowadzenie w tym roku (2013), wraz z Alicją Klenczon Coroną, do dwudniowego, spotkania muzycznego Pułtusk Festiwal im. Krzysztofa Klenczona w Pułtusku (miejsce urodzin Krzysztofa), który ma się stać spotkaniem cyklicznym, corocznym. Właśnie na tym festiwalu miałem okazję podziwiać profesjonalny kunszt gdyńskiej, artystycznej grupy ze wspaniałymi wykonawcami, liderami śpiewającego zespołu - Kasię Cygan i Marka Piekarczyka.

 

Osobiście Wiesława poznałem chwilę po koncercie, w kuluarach  Filharmonii Bałtyckiej (choć wcześniej porozumiewaliśmy się telefonicznie) 50 lat Czerwono Czarnych w lipcu 2010 roku. W tym dniu zaczęła się nasza przyjaźń i trwa do dzisiaj. Wiesław dwukrotnie skorzystał z mojego zaproszenia uczestnicząc w moich imprezach w Tomaszowie Mazowieckim. W marcu 2011 roku w byłym ZDK Włókniarz był honorowym gościem w Spotkaniu po latach – Rodziny Literacka ’62 i taką samą rolę pełnił w lutym tegoż roku w naszym OK TKACZ, na 75 urodzinach Marka Karewicza. W zasadzie wszystkie moje sesje wyjazdowe na wszelkie imprezy do Sopotu, były również planowanym spotkaniem z Wiesławem.

 

 

 

 

Wizyta

 

Do Gdyni dotarliśmy naszą, tomaszowską ekipą (Maryla Tejchman, Wojtek Szymon, Ewa Komar, i ja) około godziny 11.00. Nie przyjechała z nami Ania Hoffmann, wczesnym rankiem musiała wyjechać do rodzinnego domu w Szczecinie. Wiesław oczekiwał nas w restauracji, kawiarni MINGA przy gdyńskiej (właściwie budynek stoi na plaży), głównej plaży, w pobliżu której zaparkowaliśmy Maryli seata.

 

Usiedliśmy przy stoliku z wygodnymi siedzeniami na werandzie lokalu z widokiem na morze. Na kawiarnianym stole znalazły się owoce morza, piwo, herbaty, ciasto przypominające wypiek domowy i gorące dania, chyba był to strogonow. Ja nie jadłem z racji mojej podagry, więc zdecydowanie nie mogę potwierdzić. Ponieważ wszyscy, jak wspomniałem wcześniej, już mieliśmy okazję spotkać się ze sobą, nie było więc tak charakterystycznej sztuczności występującej przy pierwszych spotkaniach rozmówców.

 

Po wspomnieniach ze wspólnego uczestnictwa w tomaszowskich imprezach w naszej, kultowej Literackiej, w OK TKACZ czy kuluarowej kolacji (luty 2013) w restauracji ALABASTRO, Wiesław, jak przystało na gospodarza spotkania, przejął pałeczkę w rozmowie szczególnie zatrzymując się na dwóch bardzo ważnych osobach z Gdyni, nierozerwalnie związanych z polskim rock’n’rollem, jazzem to jest; na Franciszku Walickim, ojcu chrzestnym polskiego rock’n’rolla i jego pierwszym, muzycznym „dziecku”, piosenkarza z pierwszego, rock’n’rollowego zespołu Rhythm and Blues Marka Tarnowskiego (jego prawdziwe nazwisko, Wojtek Zieliński).

 

- Choć pana Franciszka znałem jako chłopak od dawien dawna, wiedziałem kto to jest i co dla polskiego rock’n’rolla uczynił – rozpoczął Wiesław – często mijałem go na ulicy, to tak bliżej, osobiście, poznałem go kiedy w grudniu 1993 roku przyszło mi zaprosić go jako wiceprezes Stowarzyszenia CHRISTOPHER, na koncert benefis Krzysztofa Klenczona - również jego muzyczne „dziecko” - pod tytułem, Krzysztof Klenczon – Muzyka z tamtej strony dnia”.  A pan Franciszek miał wówczas 72 lata. Od tego dnia spotykałem się (w jego domu i nie tylko, również w moim) z panem Franciszkiem i jego żoną Czesławą dość często, przeszliśmy nawet na „ty”. Zawsze służę mu pomocą, przeważnie przy obsłudze komputera. Dzisiaj, pan Franciszek jest, z racji wieku (92 lata) w większej potrzebie, również intelektualnej, z stąd moja obecność jest częstsza. Zaprosił mnie w sentymentalną, retrospektywną podróż do Wilna. W tym mieście (choć urodził się w Łodzi) wychował i wykształcił się. Tu zawarł pierwszy związek małżeński i mieszkał aż do wybuchu II Wojny. Towarzyszyłem mu w podróży nagrywają kamerą miejsca dla niego ważne, robiłem wiele zdjęć Franciszkowi z podróży retrospektywnej. Jedno co mogę powiedzieć, że tak sprawnego człowieka intelektualnie, umysłowo w tym wieku, nigdy nie spotkałem.

 

Ja natomiast pana Walickiego  – wtrącił Wojtek Szymonpoznałem jako  osobę zapowiadającąkoncert swojego zespołu „Rhythm and Blues” w naszym kinie Mazowsze w 1959 roku. Później, drugi raz w życiu, codziennie przez okres co najmniej dwóch tygodni, jak z Antkiem pracowaliśmy w sopockim Non Stopie latem w 1962 roku. Pan Franciszek i inni muzyczni notable, siedzieli przez czas trwania fajfów, przy tak zwanym stoliku „służbowym” a nasz stolik, zabezpieczających i obsługujących odgradzanie tańców od ulicy Bohaterów Monte Casino, znajdował się tuż obok. Dlatego obraz jego sylwetki (smukły, wysoki brunet), pomimo upływającego czasu utrwalił mi się na zawsze. – Tak Wojtku,  ja też – uzupełnił Wiesław rozmowę – tak jak ty zapamiętałem jego postać z tamtego okresu, choć dzisiaj „patyna czasu” zrobiła swoje na wizerunku, to pan Franciszek, jego obraz nadal pozostał w mojej pamięci z tamtego okresu.

 

* * *

 

Trochę inaczej, innym rodzajem emocji, Wiesiek przedstawił nam tragiczną historię Marka Tarnowskiego, piosenkarza z pierwszego, polskiego, rock’n’rollowego zespołu Franciszka Walickiego, Rhythm ana Blues. – Marka a właściwie Wojtka Zielińskiego, bo „Marek Tarnowski” to artystyczny pseudonim, poznałem jak byliśmy młodzi, choć Marek był nieco starszym kolegą, długo nie praktykowaliśmy swojej znajomości, to na ulicy mówiliśmy sobie cześć. Po latach ulicznego mijania się (również był moim idolem) zaprzyjaźniliśmy się. Byłem dla niego ufnym człowiekiem, do tego stopnia, że u schyłku - a umierał samotnie, w nędzy - życia przekazał mi swoje „artystyczne akcesoria (wycinki z prasy, zdjęcia), gadżety, pamiątki” i wiele prawdy o sobie czy  kulisach artystycznego światka. Marek przekazał mi wielką tajemnicę, przez co stałem się jej strażnikiem. Całkowicie zgadzam i podpisuję się pod redaktorem Darkiem Michalskim z pośmiertnego artykułu z historii jego życia, jaki ukazał się w Jazz Forum:

 

- „Był idolem mojej młodości, zarazem wielką zagadką artystyczną: stylowo śpiewał rock and rolle, ale był także wyśmienitym wokalistą jazzowym. Widywany z daleka, oglądany na scenie z perspektywy sali koncertowej, na kilka dni znalazł się nagle tuż obok mnie, niechętnie jednak dał się namówić na zwierzenia. Na listy ciekawskiego dziennikarza do siebie, artysty z charakterem, nie odpowiadał. I nagle zmarł. Marek Tarnowski. Naprawdę nazywał się Wojciech Zieliński. Pochodził z Gdyni. Urodził się 22 kwietnia 1942. W liceum razem z kolegą z klasy, Jerzym Kosselą, utworzył duet wokalno-gitarowy. Kiedy Franciszek Walicki założył pierwszy polski zespół rockandrollowy pod mylącą nazwą Rhythm & Blues, Zieliński-Tarnowski znalazł się wśród jego solistów; śpiewał piosenki Tommy’ego Steele’a, dobrze sobie radził z muzyką country. Kiedy papa Walicki powołał do życia Czerwono-Czarnych, o Marku nie zapomniał: był on (jak stwierdził) „zaczepną bronią zespołu”, ramię w ramię z Michajem Burano i Andrzejem Jordanem. Niechętni Rhythm & Bluesowi, opiniotwórczy dziennikarze zaakceptowali Tarnowskiego: „Tarnowski – inteligentne i bardzo kulturalne chłopaczysko o posturze młodego grizzli. Burano – cudo z bożej łaski, chudzielecz ogromnymi dłońmi o przeraźliwie długich palcach... Nawet i wygląd tych chłopców podkreśla ich odrębność, w przeciwieństwie do prezencji niektórych oficjalnych reprezentantów naszej piosenki, którzy na estradzie przypominają bardziej żigolaków niż piosenkarzy o własnym stylu i repertuarze” (tak portretował młodych gwiazdorów Stefan Bratkowski w „Dookoła Świata”). Jak stylowym jest śpiewakiem, pokazał Tarnowski już na pierwszej płycie Cz-Cz, śpiewając w 1961 roku „Apron Strings” i „When the Saints Go Rock ’n’ Roll”. Nie został jednak długo w tym zespole, kwitując po latach jakże charakterystycznym dla siebie zdaniem: „Nie lubię się pchać w tłumie... Tam piosenkarzy było więcej niż muzyków. Więc odszedłem”. Dokąd? Do jazzu. Miał przecież za sobą udział w głośnym Jazz Campingu Kalatówki 1959, uczestnictwo i nagrody w konkursie oraz festiwalu wokalistów jazzowych (w 1959 i 1960). Z Big Bandem Jerzego Matuszkiewicza wystąpił na Jazz Jamboree ’60. W ankiecie miesięcznika „Jazz” w kategorii „wokalista” gładko zwyciężał przez cztery, kolejne  lata. Do Czerwono-Czarnych wrócił tylko na rok, żeby szybko uciec do New Orleans Stompers. Liczył na dłuższe trasy koncertowe, wyjazdy zagranicę, nagranie płyty, ale... „Pomyliłem się. To chyba nie była muzyka moich marzeń”. Nie zdziwił powrót Marka na estradę rozrywkową, zdumiało za to jedyne w 1964 nagranie radiowe: jego duet „Szukaj mnie – wołaj mnie” z Urszulą Dudziak i wyróżnienie Radiowej Piosenki Miesiąca. Nagranej wtedy małej płyty (m.in. z twistującym przebojem „Tramwaj 24”) nawet dziś nie powstydziłby się … ale bo też kto mu wtedy towarzyszył: Namysłowski i Urbaniak, Gulgowski i Bartkowski! Kto jednak spodziewał się kontynuacji przez Tarnowskiego tej specjalizacji piosenkarskiej, ten się zawiódł: po występach z zespołem Jerzego Kruzy, po incydentalnej współpracy z Tajfunami (płytowe nagrania „Mister Armstrong” i „Nieśmiały pan”), po parabluesowych nagraniach z Triem Stanisława Cieślaka (w 1967 „My One and Only Love” i „Prisoner Blues”), niespokojny duch znowu gdzieś się zaszył, ukrył, schował. Udało się go odnaleźć Januszowi Popławskiemu, kiedy w kwietniu 1972 przygotowywaliśmy estradowy jubileusz dziesięciolecia Niebiesko-Czarnych. „My” oznaczało także dwu zapowiadaczy tej niezwyczajnej trasy, Andrzeja Olechowskiego i mnie, odpowiedzialnych więcej niż tylko za sceniczne słowo. Na tych koncertach Krzysztof Klenczon żegnał się z Polską (rozstawał się też z artystycznym opiekunem swoich Trzech Koron), Niebiesko-Czarni nabierali wiatru w skrzydła (na cel wzięli sobie wystawienie rock-opery „Naga”), więc w tym towarzystwie Marek Tarnowski, zaproszony dla uwiarygodnienia rockandrollowej historii Trójmiasta, czuł się co najmniej obco: „Wzięli mnie na zapchajdziurę, przecież ta publiczność w ogóle mnie nie zna!”. Siły na śpiewanie miał już niewiele: najpierw przypomniał trzy piosenki, potem tylko dwie, po kilku dniach odmówił wyjścia na estradę.  A potem nagle wyjechał – w środku trasy. Pod koniec lat 70-tych znajdziemy go w zespole Włodzimierza Nahornego, kilka lat później śpiewał razem z zespołem Ramą 111, widziano go też z grupą Sami Swoi. Był jednak jak filmowy „Znikający Punkt”, pojawiał się nagle i też znikał niespodziewanie. Nie potrafił zagrzać miejsca na dłużej, nieufny wobec przyjaciół, niedowierzający nawet sobie. Nie był zmarnowanym talentem, na pewno nie. Był artystą o wielkich możliwościach i takiejż „umiejętności”, nie tylko ich nie wykorzystywania, ale chyba wręcz nie zauważania ich. Zmarł w gdyńskim szpitalu 15 stycznia 2008 roku na atak serca. Miał  66 lat”.

                                                                                                 

                       Dariusz Michalski

 

 

 
Po rozmowach na plaży, Wiesław zaproponował spacer po Gdyni. Zaczęliśmy od historycznej marszruty szlakiem początków rock’n’rolla, to jest od klubu Marynarki Wojennej RIVIERA, bo tu właśnie przed pierwszym koncertem w gdańskim Rudym Kocie odbywały się pierwsze próby zespołu Rhythm and Blues. Stąd przecież pochodził Franciszek Walicki (były oficer Marynarki Wojennej) oraz lider tego zespołu, gitarzysta Leszek (ps. Grzyb) Bogdanowicz, który grał wcześniej w orkiestrze dętej Marynarki Wojennej. 
 
 
 

 

Następnie udając się w kierunku Alei Jana Pawła II zahaczyliśmy o klub KOTWICA, w którym aktualnie odbywają się fajfy taneczne przy muzyce na żywo, zupełnie jak w słynnym, sopockim Non Stopie. Gdyński Non Stop powstał przy współudziale Wiesława Wilczkowiaka i Adama Jarzębińskiego. Odbyło się tu dotychczas 14 spotkań tanecznych przy udziale legendarnego zespołu Złote Struny oraz z zapraszanymi artystami, tak poinformował nas Wiesław, podczas spaceru.

 

Gdyńską przygodę zakończyliśmy na pobrzeżu przy Alei Jana Pawła II zwiedzając zakotwiczone tu okręty, statki i żaglowce (m.in. Galeon czy słynny okręt muzeum, legenda II Wojny Światowej, ORP Błyskawica). Około godziny 15.00 Wiesław odprowadził nas na parking gdzie mieliśmy zaparkowany seat. Tu się pożegnaliśmy udając się do Gdańska na wystawę okładek (projektów) płyt analogowych autorstwa Marka Karewicza

 

C.H. Manhattan

 

Tuż przed godziną 16.00 znaleźliśmy się przed okazałym, o nowoczesnej architekturze, gmachem Centrum Handlowego Manhattan (w tym budynku znajdują się biura Fundacji jak również redakcja pomorskiej.tv, której wiceprezesem jest prezes Fundacji pan Wojciech Korzeniewski). Tu na drugim piętrze, Fundacja Sopockie Korzenie zorganizowała wystawę w/w prac pana Marka, na którą przybyło sporo osób. Wśród nich lokalni notable z branży muzycznej, przedstawiciele miejskiego Ratusza, pracownicy Fundacji  reprezentowani przez wiceprezesa Fundacji, Wiesława Śliwińskiego oraz jego małżonkę Annę, naszą, gdyńską czwórkę (Ania Hoffman już wybyła do domu), braci Jochanów ze swoimi małżonkami, Henię Francke (bez męża Czarka, udał się na mecz Lechii Gdańsk) ze swoją koleżanką oraz wielu mieszkańców Trójmiasta.

 

Przy drobnym poczęstunku (stół szwedzki) i lampce szampana powstało sporo dyskusyjnych grup, podgrup. Zatrzymywały się one przed każdą okładką, wywoływały one dreszcze emocji, bo któż ze zwiedzających nie posiadał w swoim magazynie płytowym choćby jednej z nich (okładki z wystawy)? Nasza Ewa kamerzystka okiem swojej kamery, nagromadziła sporo, filmowego materiału, który chcę wykorzystać do zmontowania kolejnego filmu, tym razem z sopockiego jubileuszu.

 

Po opuszczeniu wystawy, wszyscy udaliśmy się do wynajętych pokoi przez rodzinę Jochanów na pożegnalną kolację. Był to ostatni, towarzyski akord w komponowany w sopocki jubileusz, tj V rocznica powstania Fundacji Sopockie Korzenie i V Edycja konkursu WSPOMNIENIA MIŁOŚNIKÓW ROCK’N’ROLLA. Długo nie przebywaliśmy na ostatniej wieczerzy u braci Jochanów w Sopocie, odczuwając duże zmęczenie przeżytymi doznaniami, udaliśmy się na zieloną noc w Hotelu Leśnym. Za nim oddaliśmy się w objęcia Morfeusza, słuchaliśmy akuratnie, wydobywających się dźwięków z Wojtka P-3, super duetu John Lee Hooker/Lady Bianca w wielkim, bluesowym hicie Boogie Woman Szymon zwrócił się do mnie,

 

- Wiesz co Tolek, kiedy słuchałem Wieśka opowieści przypomniała mi się pierwsza, rock’n’rollowa, polska  czwórka (singel) wydana przez wytwórnię płytową PRONIT, na której oprócz dwóch utworów Janusza Godlewskiego (Sweet Little Sixteen i Apron Strings) były dwa wspaniałe nagrania Tarnowskiego, When The Saints Go Rock’n’Roll i Elevator Rock. Dziś śmiało mogę powiedzieć, że była to najlepsza, rock’n’rollowa płyta wydana przez polskie wytwórnie płytowe. Marka Tarnowskiego i Janusza Godlewskiego uważam za najlepszych wykonawców rock’n’rolla w Polsce.

 

 

Wojtkowi tylko przytaknąłem, całkowicie zgadzając się zdecydowanie z odważną, wypowiedzią po czym słuchając duetu Hooker i Lady Bianca nie miałem kontroli nad zaśnięciem. Rano w niedzielę, wstałem przy powtórce muzycznego duetu, by po śniadaniu około godziny 8.30 udać się naszą, sopocką czwórką w drogę powrotną do naszych domów.

 

 


Podziel się
Oceń

Napisz komentarz

Komentarze

Wiesław Wilczkowiak 11.11.2013 23:16
Tu muszę sprostować. Koncert - spektakl muzyczny Klenczon - Poemat Rockowy odbył się nie w Teatrze Muzycznym a w Miejskim. Co prawda, Teatr Miejski był dawniej Teatrem Muzycznym.

Antek Malewski 11.11.2013 20:18
Tak, ma pani rację pani Reniu P. wiedziałem o tym, współpracował przy tekście "Zbuntowany Anioł" z Januszem Kondratowiczem, wielkiego utworu-epitafium dla Krzysia Klenczona. Dziękuję za przypomnienie a zarazem jest mi przykro, że tej ważnej poetyckiej czynności Wiesława nie zawarłem w tym felietonie. Może innym razem ... ?

Renia P 11.11.2013 09:11
Wiesiu też jest moim przyjacielem, spotykamy sie od ponad 30 lat. Długo można by o nim pisać, artykuł napisany przez Pana zawiera dużo informacji ale dodałabym jeszcze fakt, że Wiesiu pisze wiersze, teksty piosenek.

Antek Malewski 10.11.2013 13:52
Opisuję FOTO załączone do felietonu: FOTO 1. - Scena w Pułtusku, tuż po zakończeniu sztuki-musicalu KRZYSZTOF KLENCZON - POEMAT ROCKOWY z wykonawcami spektaklu Wiesław Wilczkowiak z gitarą (ostatnia gitara Klenczona) obok po lewej Jurek Skrzypczyk, ja i Jacek Buczyński, na dole FOTO dziewczyna z naszyjnikiem na szyi to - Kasia Cygan. FOTO 2. Przed ORP Błyskawica, od lewej: Ewa Komar, Wojtek "Szymon", ja i Maryka Tejchman FOTO 3. - Na tarasie kawiarni MINGA w czasie dyskusji, od lewej Wiesław Wilczkowiak, Wojtek "Szymon", Maryla Tejchman i ja. FOYO - 4 - Po koncercie Czerwonych Gitar w Operze Leśnej na 40-lecie zespołu. od lewej; Ania córka Jurka Skrzypczyka, Robert Janowski zapowiadający koncert, Jurek Skrzypczyk perkusista Cz. Gitar i Wiesław Wilczkowiak.

Opinie
Igor MatuszewskiIgor Matuszewski Chce skutecznie kontrolować, czy jedynie więcej zarabiać? Radny Piotr Kucharski może to robić i nie trzeba do tego pełnić żadnej funkcji. Można być zwyczajnym radnym, ale może to też robić każdy obywatel. Takie prawo daje ustawa o dostępie do informacji publicznej. Więc pisanie o jakiejś próbie blokowania czegoś jest dość śmieszne i przypomina próbę udowodnienia, że ziemia jednak jest płaska. Jak widać za 350 złotych miesięcznie można wywołać burzę w szklance wody. Jednymi z najbardziej istotnych uprawnień, jakie posiadają radni samorządowi są możliwości sprawowania kontroli nad działalnością miasta lub powiatu. Można je realizować za pomocą organu ustawowego, jakim jest komisja rewizyjna w danym samorządzie, ale także indywidualnie. Co ciekawe zmiany w ustawodawstwie wprowadzone przez PiS dają większe uprawnienia kontrolne radnym indywidualnie, niże wtedy, kiedy działają oni w formie komisji. Każdy radny ma prawo wstępu niemalże wszędzie oraz żądania wszelkich dokumentów związanych z realizacją zadań nałożonych ustawami. Co ważne (bo część urzędników próbuje to robić) jedyne ograniczenia muszą wynikać bezpośrednio z ustawy. W tomaszowskiej Radzie Miejskiej funkcję przewodniczącego Komisji Rewizyjnej pełni Piotr Kucharski. Okazuje się jednak, że inni członkowie tego gremium mają go dosyć i zamierzają odwołać. Czy chodzi o to, że jak sam twierdzi, jest niewygodny dla Prezydenta? Czy tylko o 350 złotych diety więcej. Radny już w poprzedniej kadencji dał się poznać, jako główny samorządowy śledczy. Badał nawet kaloryczność węgla w spółce ZGC. Usilnie poszukiwał nieprawidłowości w TTBS, a następnie próbował załatwiać mieszkania dla własnych kłopotliwych lokatorów. Analiza aktywności radnego z ubiegłej kadencji pokazuje dużą liczbę interpelacji i małą liczbę konkretnych i merytorycznych wniosków.
ReklamaSklep Medyczny Tomaszów Maz.
Reklama
Walentynkowe Ale Kino Walentynkowe Ale Kino Tuż przed walentynkami Miejskie Centrum Kultury w Tomaszowie Mazowieckim zaprasza do sali kinowej Kitka w MCK Tkacz na czarną komedię "Tylko kochankowie przeżyją". Będzie romantycznie, ale i trochę strasznie, bo tytułowi kochankowie, to... para wampirów. Projekcja odbędzie się 12 lutego o godz. 18. Bohaterowie „Tylko kochankowie przeżyją” to wampiry zmęczone setkami lat życia i zdegustowane tym, jak rozwinął się świat. Nie są jednak typowymi przedstawicielami swojego wymierającego gatunku: wprawdzie żywią się krwią i preferują mrok nocy, ale najważniejsza jest dla nich sztuka, literatura, muzyka – i trwająca od wieków miłość. To wyrafinowani smakosze życia, wytworni dandysi zatopieni w XXI wieku, wciąż pamiętający jednak intensywność romantyzmu.Adam (Hiddleston) jest unikającym rozgłosu i słonecznego światła undergroundowym muzykiem, skrzyżowaniem Syda Barreta i Davida Bowiego z Hamletem. Mieszka w odludnej części Detroit, kolekcjonuje gitary, słucha winyli i tworzy elektroniczną muzykę końca świata. Melancholijną samotność rozjaśnia długo oczekiwany przyjazd jego ukochanej, Ewy (Swinton). Razem jeżdżą nocami po wyludnionym Detroit w hipnotycznym rytmie muzyki, celebrując każdą spędzaną razem chwilę. Jednak spokojne życie zakochanej pary zostanie wystawione na próbę, kiedy niezapowiedzianie dołączy do nich nieobliczalna i wygłodniała siostra Ewy – Ava (Wasikowska).Film Jima Jarmuscha to pytanie o nieśmiertelność, o siłę uczucia i moc obietnic w obliczu nieskończenie płynącego czasu. Piękne, wysmakowane zdjęcia nocnych miast w połączeniu z atmosferą melancholii, mroczną muzyką Black Rebel Motorcycle Club, ale i charakterystycznym dla Jarmuscha wyrafinowanym, subtelnym humorem, dają w efekcie stylową, dekadencką perełkę. (Opis filmu za Gutek Film.)Bilety w cenie 10 zł jak zawsze można kupić w sekretariacie Miejskiego Centrum Kultury przy pl. Kościuszki 18 lub online przez serwis Biletyna.pl (https://biletyna.pl/film/Sala-Kinowa-KiTKA-Cykl-ALE-KINO-Tylko-kochankowie-przezyja/Tomaszow-Mazowiecki). Zapraszamy. Data rozpoczęcia wydarzenia: 12.02.2025
Reklama
Reklama
Skarpetki zdrowotne z przędzy bawełnianej ze srebrem Skarpetki zdrowotne z przędzy bawełnianej ze srebrem Skarpetki nieuciskające DEOMED Cotton Silver to komfortowe skarpetki zdrowotne wykonane z naturalnej przędzy bawełnianej z dodatkiem jonów srebra. Skarpety ze srebrem Deomed Cotton Silver mogą dzięki temu służyć jako naturalne wsparcie w profilaktyce i leczeniu różnych schorzeń stóp i nóg!DEOMED Cotton Silver to skarpety bezuciskowe, które posiadają duży udział naturalnych włókien bawełnianych najwyższej jakości. Są dzięki temu bardzo miękkie, przyjemne w dotyku i przewiewne.Skarpetki nieuciskające posiadają także dodatek specjalnych włókien PROLEN®Siltex z jonami srebra. Dzięki temu skarpetki Cotton Silver posiadają właściwości antybakteryjne oraz antygrzybicze. Skarpetki ze srebrem redukują nieprzyjemne zapachy – można korzystać z nich komfortowo przez cały dzień.Ze względu na specjalną konstrukcję oraz dodatek elastycznych włókien są to również skarpetki bezuciskowe i bezszwowe. Dobrze przylegają do nóg, ale nie powodują nadmiernego nacisku oraz otarć. Dzięki temu te skarpety nieuciskające rekomendowane są dla osób chorych na cukrzycę, jako profilaktyka stopy cukrzycowej. Nie zaburzają przepływu krwi, dlatego też zapewniają pełen komfort przy problemach z krążeniem w nogach oraz przy opuchnięciu stóp i nóg.Skarpetki DEOMED Cotton Silver są dostępne w wielu kolorach oraz rozmiarach do wyboru.Dzięki swoim właściwościom bawełniane skarpetki DEOMED Cotton Silver z dodatkiem jonów srebra to doskonały wybór dla wielu osób, dla których liczy się zdrowie i maksymalny komfort na co dzień.Z pełną ofertą możecie zapoznać się odwiedzając nasz punkt zaopatrzenia medycznegoTomaszów Mazowiecki ul. Słowackiego 4Oferujemy atrakcyjne rabaty dla stałych klientów Honorujemy Tomaszowską Kartę Seniora 
zachmurzenie małe

Temperatura: 0°C Miasto: Tomaszów Mazowiecki

Ciśnienie: 1014 hPa
Wiatr: 12 km/h

Reklama
Kto zostanie nowym dyrektorem lub dyrektorką w TCZ? Borowski definitywnie odchodzi Kto zostanie nowym dyrektorem lub dyrektorką w TCZ? Borowski definitywnie odchodzi Kolejna osoba odchodzi ze szpitala. Już czwarta. Tym razem jest to Konrad Borowski, dyrektor ds. pielęgniarstwa w Tomaszowskim Centrum Zdrowia. Złożył już wypowiedzenie i obecnie przebywa na urlopie. Jak sam twierdzi na chwilę obecną nie widzi możliwości współpracy zarówno z Prezesem szpitala, jak i Starostą Mariuszem Węgrzynowskim. Pojawia się więc wakat na kolejne stanowisko. Kto je zajmie. Od dłuższego czasu mówi się o tym, że Starosta na tę funkcję chce powołać bliską mu politycznie Ewę Kaczmarek zastępca Pielęgniarki Koordynującej Oddz. Chorób Wewnętrznych. Na liście nazwisk pojawia się też córka radnego Szczepana Goski, która zdaniem pracowników TCZ ma zostać umieszczona w roli odchodzącego Borowskiego lub osoby koordynującej tomaszowskie ratownictwo medyczne. Zapewne wkrótce dowiemy się czy pogłoski ze szpitalnych korytarzy się potwierdzą. W ten sposób pełnię odpowiedzialności nad szpitalem przejmuje "ośrodek decyzyjny" w postaci Mariusza Węgrzynowskiego oraz Adrian Witczak, którego w spółce reprezentuje prokurent Glimasiński. Otwarte zostaje pytanie: kto następny: dyrektor - główna księgowa Alina Jodłowska? Z całą pewnością zostaną dyrektorzy, którzy sami nie wiedzą co w spółce robią.Węgrzynowski pozbył się Prezesa, bo szukał ośrodka decyzyjnego Węgrzynowski pozbył się Prezesa, bo szukał ośrodka decyzyjnego Wczorajsza sesja Rady Powiatu Tomaszowskiego zawierała co prawda tylko jeden punkt merytoryczny, ale dyskusja (jeśli można ją tak nazwać) trwa ponad 3 godziny. Jak opisać, to co się działo, by oddzielić własne opinie od prezentacji zdarzeń? Jest to w moim przypadku niezwykle trudne ponieważ sam byłem aktywnym ich uczestnikiem. Dlatego czytelnicy będą mieli możliwość przeczytania dwóch tekstów. Jeden z subiektywną oceną, w formie felietonu, mojego autorstwa. Drugi współpracującej z portalem dziennikarki. Gotowi?
Córki partyjnych kolegów zawsze znajdą pracę w Starostwie Córki partyjnych kolegów zawsze znajdą pracę w Starostwie Od kilku lat głośno krytykowana jest polityka kadrowa Starosty Mariusza Węgrzynowskiego. Mówi się nawet, że przerost zatrudnienia sięga ok 100 osób przy równoczesnym niedoborze profesjonalnej kadry urzędniczej wyspecjalizowanej w zakresie budownictwa, geodezji, gospodarowania nieruchomościami itd. Piotr Kagankiewicz szacuje, że nadmierne wydatki sięgają nawet czterech milionów złotych. Kolejne umowy miały być podpisywane z początkiem tego roku, a więc kolejne setki tysięcy złotych. Zatrudnienie znajdują członkowie rodzin polityków PiS. Dla przykładu do Wydziału Promocji trafiła córka wójta gminy Będków, Dariusza Misztala, podobnie jak Mariusz Węgrzynowski działacza PiS oraz bliskiej osoby Antoniego Macierewicza. Wójt w ubiegłej kadencji zatrudniał z kolei radnych przyjaznych Staroście. Informacja o tym, co robi konkretnie dany pracownik, okazała się być najbardziej strzeżoną przez wójta tajemnicą. Promocja pęka w szwach. Pracuje w niej kilka osób więcej niż 10 lat temu. Czy jakieś efekty działania można uznać za spektakularne? Chyba tak. Należą do nich niespotykane nigdzie indziej zakupy dewocjonaliówUmorzenie w sprawie Misiewicza bez poważnych zastrzeżeń. W tle prezydent Tomaszowa i jego małżonka Umorzenie w sprawie Misiewicza bez poważnych zastrzeżeń. W tle prezydent Tomaszowa i jego małżonka Prokuratura Okręgowa w Piotrkowie w 2016 roku wszczęła śledztwo w sprawie Bartłomieja Misiewicza, byłego rzecznika Ministerstwa Obrony Narodowej i szefa gabinetu politycznego szefa MON Antoniego Macierewicza. Sprawa dotyczyła tego, że 30 sierpnia tamtego roku w bełchatowskim starostwie podopieczny Antoniego Macierewicza miał obiecywać dobrze płatną pracę powiatowym radnym Platformy Obywatelskiej, w zamian za ich poparcie w głosowaniu nad powołaniem wicestarosty bełchatowskiego.
Reklama
Wasze komentarze
Autor komentarza: AjdejanoTreść komentarza: Pytanie dla wszystkich: skąd wam się wzięła ta Ewa i kto to jest ta Ewa?!Źródło komentarza: Kto zostanie nowym dyrektorem lub dyrektorką w TCZ? Borowski definitywnie odchodziAutor komentarza: AjdejanoTreść komentarza: Szanowny Panie Mariuszu. Czy naprawdę musi Pan mnie wkur... tym społecznym dnem - powiatowym katechetą? No i, co na ten tekst powyżej można napisać.... I co z tego, że ja i inni będą się tutaj pastwić nad tym społecznym, powiatowym gniotem? Ten społeczny i samorządowy gniot miał, ma i będzie miał gdzieś. A potem przyjdzie następna sesja, będziecie chcieli tego gniota odwołać i potem znów będzie Pan jęczał, że tego samorządowego gniota nie odwołaliście. Jedyna pociecha z tych pańskich, cyklicznych jęków jest taka, że, póki co, ryży donek pozwala Panu na takie medialne wyskoki.Źródło komentarza: Za wątpliwą promocję płacimy wszyscyAutor komentarza: OooTreść komentarza: Czy kiedyś te uroczystości będą dostępne dla mieszkańców a nie na sztukę czyli zebrać uczniów pracowników i w godzinach pracy zrobić imprezkęŹródło komentarza: Upamiętniliśmy 162. rocznicę wybuchu Powstania StyczniowegoAutor komentarza: KersTreść komentarza: Grubo idziemyŹródło komentarza: Pierwszy zimowy transfer w LechiiAutor komentarza: BenekTreść komentarza: Dać na Dyrektora katechetę ten przynajmniej zadba o ludzi.Źródło komentarza: Kto zostanie nowym dyrektorem lub dyrektorką w TCZ? Borowski definitywnie odchodziAutor komentarza: TomaszowianinTreść komentarza: Nie widziałem LGBT w szkole, za to księdza widać wszędzie.Źródło komentarza: Opublikowano rozporządzenie ws. wymiaru lekcji religii w szkołach i przedszkolach
ReklamaSklep Medyczny Tomaszów Maz.
Profilowana poduszka do siedzenia SEAT COMFORT Profilowana poduszka do siedzenia SEAT COMFORT Cena: Do negocjacjiZ pełną ofertą możecie zapoznać się odwiedzając nasz punkt zaopatrzenia medycznegoTomaszów Mazowiecki ul. Słowackiego 4Oferujemy atrakcyjne rabaty dla stałych klientówWygodna pozycja siedzącaOchrona przed napięciami mięśniowymiOdciążenie kręgosłupaSeat Comfort to idealne rozwiązanie dla osób szukających komfortu i prawidłowego ułożenia ciała podczas siedzenia. Dostosowująca się do ciężaru użytkownika pianka z pamięcią kształtu umożliwia właściwą pozycję i równomierne rozłożenie ciężaru ciała. Dzięki temu odciążony jest kręgosłup, co niweluje odczucie zmęczenia podczas czynności wykonywanych na siedząco. W zajęciu prawidłowej pozycji pomagają dodatkowe wyprofilowania pod uda.Poduszka uniwersalna ze względu na swoją elastyczność i możliwość dopasowania do miejsca, w którym jest stosowana. Idealna do wykorzystania w domu, pracy, samochodzie lub na wózku inwalidzkim. Spód wykonany jest z materiału antypoślizgowego, dzięki czemu poduszka nie przesuwa się i w przeciwieństwie do innych tego typu wyrobów, doskonale działa ze śliskimi powierzchniami (np. metal, tworzywo sztuczne).Wskazania: Profilaktyka w powstawaniu odleżyn, przeciążenie odcinka lędźwiowego kręgosłupa, choroba zwyrodnieniowa kręgosłupa, wymuszona długotrwała pozycja siedząca.Przeciwwskazania: Nie stwierdzonoKonserwacja: Pianka z pamięcią kształtu nie nadaje się do prania. Pokrowiec zewnętrzny jest zdejmowalny i może być prany w temperaturze do 30°C/ 86°F. Ze względu na sposób transportu, poduszka po wyjęciu z opakowania może mieć "zapach fabryczny". Aby zniknął, przed pierwszym użyciem, wystarczy przewietrzyć poduszkę.Skład:Poduszka: 100% PUPoszewka (góra i boki): 93% poliester, 7% spandex, z uchwytem z bokuPoszewka (spód): 100% poliester z kropkami antypoślizgowymiWymiary: 45X 37X9cmGęstość: 45kg/m3
Łóżko rehabilitacyjne  Elbur PB 533DB Łóżko rehabilitacyjne Elbur PB 533DB Z pełną ofertą możecie zapoznać się odwiedzając nasz punkt zaopatrzenia medycznegoTomaszów Mazowiecki ul. Słowackiego 4Oferujemy atrakcyjne rabaty dla stałych klientów oraz montaż gratisCzy łóżko rehabilitacyjne można otrzymać od nas niemal za darmo? Tak. Pomożemy załatwić wszelkie formalności  Na zdjęciu: Obudowa PB 533 DB w kolorze orzech, z dwoma wkładami PB 521 wraz z okrągłymi podstawami łóżka.Obudowa PB 533 DB wraz z wkładami PB 521, to nasza propozycja rozwiązania umożliwiającego korzystanie z łóżka przez oboje partnerów przy zachowaniu wszystkich jego istotnych funkcji. To jedyne w swoim rodzaju łóżko umożliwia stałe wsparcie i obecność opiekuna/partnera, co stanowi istotny czynnik w rekonwalescencji i opiece nad chorym.Więcej informacji Kolory standardowe: Kolory niestandardowe*:DETALE PRODUKTU:1. Aplikacje z drewna bukowego4. Indywidualne sterowanie leżami2. Możliwość konfiguracji z barierką składaną5. Podwójny system podnoszenia3. Różne wymiary leża 6. Okrągłe podstawy łóżkaOPCJE:zmiana długości i szerokości leża • zmiana kolorystyki • możliwość zastosowania okrągłych podstaw kółPODSTAWOWE DANE TECHNICZNEBezpieczne obciążenie robocze330 kgMaksymalna waga użytkownika2 × 140 kgRegulacja wysokości leża:od 39 do 80 cmRegulacja segmentu oparcia pleców:0 ÷ 70°Regulacja segmentu oparcia podudzi:0 ÷ 20°Wymiary zewnętrzne długość × szerokość:206 × 165 cmPrześwit pod łóżkiem:ok. 16 cmCiężar całkowity:
Reklama
Napisz do nas
Reklama
Reklama
Reklama
Reklama
Reklama