Rezerwat przyrody Czarny Ług został utworzony 14 czerwca 1996 r. Głównym przedmiotem ochrony w rezerwacie jest torfowisko wysokie typu atlantyckiego ze stanowiskami bagnicy torfowej, otoczone lasami. Rezerwat zajmuje tylko 2,55 ha. Wokół rezerwatu wyznaczono otulinę o powierzchni 6,01 ha Obszar rezerwatu objęty jest ochroną ścisłą. Jak on wygląda dzisiaj możecie zobaczyć na poniższym filmie.
Występują tutaj: bagnica torfowa, kruszyna pospolita, rosiczka okrągłolistna, turzyca bagienna, modrzewnica zwyczajna, wełnianka pochwowata, bagno zwyczajne, borówka bagienna i żurawina błotna. Las stanowi otulinę rezerwatu. W drzewostanie dominuje sosna i brzoza – gatunki młode mieszczące się w granicach 30–90 lat. Flora rezerwatu liczy 50 gatunków roślin naczyniowych i około 15 gatunków mszaków. Z ciekawszych gatunków fauny występuje tu także napierśnik torfowiskowy (Stethophyma grossum), z Czerwonej Listy Zwierząt Ginących i Zagrożonych.
W ostatnich latach torfowisko ulega zarastaniu i wypłyceniu. Rezerwat znajduje się w otulinie Sulejowskiego Parku Krajobrazowego wchodzącego w skład zespołu Nadpilicznych Parków Krajobrazowych.
Biorąc pod uwagę fakt, że Polska należy do krajów o poważnym deficycie wody, rola torfowisk jest ogromna. Dzięki torfowiskom zasilane w wodę są rzeki, jeziora i wody gruntowe, ponieważ działają one jak specyficzna gąbka chłonąc wodę opadową. Naukowcy szacują, że torfowiska gromadzą ok. 35 mld m3 wody, to znacznie więcej niż znajduje się jej w jeziorach. Co ciekawe leśnicy twierdzą, że wycinka drzew służy.... ochronie torfowisk.
Naturalne torfowiska mają zdolność do wiązania dwutlenku węgla z atmosfery. Gaz ten jest magazynowany w postaci węgla torfowego, co przyczynia się do zmniejszenia efektu cieplarnianego. Są wreszcie naturalną ostoją dla wielu roślin i zwierząt, które w drodze ewolucji przystosowały się do życia w specyficznych warunkach.
Dlaczego znikają torfowiska? Główną przyczyn jest intensywna gospodarka, polegająca na ich eksploatacji oraz osuszaniu, w celu odzyskania ziemi i zamiany ich w łąki oraz pastwiska. Natomiast przemysłowe wydobywanie torfu bezpowrotnie rujnuje ekosystem, który tworzył się przez tysiące lat.
Jeszcze bardziej niszczące jest odwodnienie, czyli tworzenie sieci rowów melioracyjnych. Powoduje to pogarszanie się stosunków wodnych i w efekcie zarastanie torfowisk drzewami i krzewami, które dodatkowo osuszają torfowisko. Bezpowrotnie giną wówczas unikatowe gatunki roślin, a czasami nawet całe zbiorowiska.
Sami leśnicy twierdzą, że Torfowiska należy chronić w sposób czynny, gdyż tylko tak można naprawić to, co wcześniej zostało zniszczone.
Najczęściej stosowanym i skutecznym sposobem ich ochrony jest zahamowanie odpływu wody oraz zaniechanie konserwacji już istniejących rowów melioracyjnych. Można także zastosować sieć zastawek ziemnych i drewnianych, które w pierwszej fazie zablokują odpływ wody, a z czasem doprowadzą do zarośnięcia rowów. Aby w pełni mogła rozwijać się roślinność typowa dla torfowisk należy systematycznie usuwać pojawiające się naloty brzozy i sosny. Dzięki temu światło dotrze do preferujących światło roślin mokradłowych.
Problem jednak w tym, że wycinka widoczna na filmie prowadzona jest za górką, z której właśnie woda mogła spłynąć do torfowiska, a nie samosiejki brzozy wchodzące w torfowisko
Napisz komentarz
Komentarze