Alkoholowa inicjacja na poziomie podstawowym

Wychowałem się w rodzinie katolickich włókniarzy. Matka przez całe, zawodowe życie, pracowała jako tkaczka, Ojciec był farbiarzem tkanin, przędzarzem. Było nas czworo (ja, dwóch braci i siostra). Rodzice ciężko pracowali. Mama, jako tkaczka, na trzech do pięciu krosnach, na trzy zmiany, a ojciec jako farbiarz i przędzarz również pracował w systemie trzyzmianowym. Wcześnie zachorował na egzemę skóry rąk (w tamtych latach nieuleczalna choroba). Jeszcze w połowie lat 50-tych, skierowano go na zdrowotną rentę.

Sytuacja ta sprawiła, że dom mój, kiedy byliśmy jeszcze wszyscy uczniami, a siostra w przedszkolu, znalazł się w ekonomicznym dołku. Ojciec często „na czarno”, by „załatać” powstające finansowe dziury, podejmował przeróżne prace. Rzadko w ciągu dnia bywał w domu. Wracał wieczorem. My, dzieci, wcześniej staliśmy się „dorosłymi”, podejmowaliśmy dla domowej gospodarki, wiele ważnych przedsięwzięć. Szczególnie ja ze starszym bratem byliśmy nimi najbardziej obarczeni.

W domu panował podział ról na wykonywane prace. Każde z rodzeństwa za swoją "działkę" było odpowiedzialnie rozliczane i nagradzane. Np. by dostać kieszonkowe na mecz czy pójście do kina musieliśmy na to „zapracować”. W takich warunkach dorastałem, stając się odpowiedzialnym za siebie i za wspólny dom, co powodowało, tak mi wydaje się dziś, że stałem się życiowym twardzielem. A kiedy skosztowałem, jako „dorosły”, pierwszy alkohol?

Jako młody człowiek musiałem być atletą, ponieważ nim nie byłem Musiałem być muzykiem, bo nie miałem słuchu muzycznego. Musiałem być pierwszy w klasie, musiałem być pierwszy wszędzie, ponieważ uważałem się – w swoich dziwacznych rojeniach – za małowartościowe boże stworzenie.

Prawdę mówiąc dokładnie nie pamiętam kiedy po raz pierwszy spróbowałem alkoholu. Na pewno miało to miejsce w szkole podstawowej (4 lub 5 klasa). Będąc w trzeciej klasie podstawówki, moja szkoła przemieniła się w „jedenastolatkę”. To znaczy, że w 1954 roku, do siedmiu klas podstawowych dołączono cztery klasy ogólnokształcące. Szkoła stała się Liceum Ogólnokształcącym (podstawówka nosiła tarcze z LOGO szkoły koloru niebieskiego a czerwonego koloru klasy licealne). Istniało ono do 1958 roku. Właśnie zakończyłem w tym roku (miesiąc czerwiec) podstawową edukację w szkole szczególnej, w jedenastolatce.

Jednym z kolegów z mojej klasy, który mieszkał, co najmniej sześć odległości mojej drogi do szkoły (mieszkałem pierwszy dom za szkołą), „ścigaliśmy się” kto pierwszy dotrze wczesnym rankiem do edukacyjnego budynku. Pan woźny mieszkał w budynku szkolnym i codziennie około 6.00 rano otwierał wejściowe drzwi. Nasze mamy wychodziły z domów do pracy około 5.30, więc kiedy tylko opuszczały mieszkania, my, niczym zawodowi sprinterzy z „bloków startowych” startowaliśmy co sił do naszej uczelni.

Nie miało to nic wspólnego z pilnością i chęcią do nauki, a wręcz przeciwnie, traktowaliśmy to, niczym sportową konkurencję – który z nas jest lepszy, szybszy. Raz ja, raz kolega bywał pierwszy. Któregoś ranka dotarłem kilkanaście minut po 6.00 a mój rywal był już w szkole. Gdy ukazałem się w drzwiach budynku on szybko do mnie podbiegł i emocjonalnie wypowiedział, - Słuchaj, byłem w kotłowni (znajdowała się pod parterem budynku) zastałem bardzo dużo pojemników z piwem, winem i wódką. - Był to poniedziałek a w niedzielę czy sobotę, salę gimnastyczną szkoły dyrekcja najprawdopodobniej wynajęła na taneczną zabawę dla Komitetu Rodzicielskiego

Nie mogłem sobie nigdy poradzić ze swoim kompleksem niższości. Dlatego zmuszałem się aby być sportowcem, aktorem albo najlepszym przewodnikiem w każdym calu. W stylu „Wszystko albo nic” przez co niejednokrotnie często narażałem swoje życie.

Były to tak zwane „resztki z zabawy”, które zeskładowano w kotłowni. Zaczęliśmy próbować, raz po piwie, raz po szklance wina. Wódki raczej nie piliśmy, choć na pewno posmakowaliśmy po tak zwanym, przysłowiowym naparstku.

Przed godziną 8.00, skromnie mówiąc, poczuliśmy się lekko wstawieni. Więc postanowiliśmy nie podpaść, nie iść na lekcję, a pozostać w kotłowni. Więc nie udaliśmy się do klasy. Wzięliśmy jakieś zapasy alkoholu i udaliśmy się po usypanej pryzmie koksu w górę, za załom murku kotłowni. Po raz pierwszy w życiu, jako 12/13-letni gówniarz upiłem się do nieprzytomności. Kiedy obudziłem się, uzyskując świadomość, obok mnie spał kolega. Na zewnątrz było już ciemno. Budynek szkolny zamknięty.

Obudziłem go i przez okienko wsypowe na koks, węgiel, wydostaliśmy się na zewnątrz budynku. Otrzepaliśmy się z kurzu, udając się na pobliskie, moje podwórze. Pod studnią umyliśmy się, ugasiliśmy pragnienie czyli zaleczyliśmy kaca, pierwszego w naszym życiu. W domu skłamałem, że do szkoły przywieźli koks i w ramach lekcji W-F wrzucaliśmy opał do kotłowni z kolegami, po zajęciach (praca uczniów na rzecz szkoły uważana była za coś naturalnego, szlachetnego i wskazanego). Po trzech /czterech dniach wydało się, że koksu nie przywieziono do szkoły i ojciec za kłamstwo dał mi spory wycisk.

Kiedy do kraju, przez „żelazną kurtynę”, przenikał wszechobecny rock’n’roll, chłopcy z klas licealnych założyli zespół muzyczny i w godzinach wieczornych, w tajemnicy przed dyrekcją szkoły, odbywali w kotłowni próby muzyczne „zakazanego owocu”, jakim był dla władz szkolnych ten muzyczny styl. Zafascynowany tą muzyką, by nie być zauważonym przez grających, starszych kolegów (niektórzy byli pełnoletni), już poznanym sposobem (węglowe okno wsypowe) przedostawałem się do środka kotłowni. Słuchając jej, raczyłem się rock’n’rollowym szaleństwem.

Kiedyś przed rozpoczęciem próby, w ciszy kotłowni, podczas przemieszczania się przez wsypowe okienko, usłyszano mnie. O dziwo nie zostałem wyrzucony, wręcz przeciwnie, wykorzystany. Zacząłem grającym donosić oknem wsypowym alkohol w postaci piwa czy wina co dawało mi „stałą” przepustkę na muzyczne próby. Niejednokrotnie pozostał i dla mnie alkoholowy, pitny ochłap.