prof. Jerzy Stępień
W 1969 ukończył studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego. W latach 1969–1971 odbył aplikację sądową. Od 1971 do 1973 był asesorem, od 1973 sędzią Sądu Powiatowego w Kielcach, a od 1975 Sądu Rejonowego. W latach 1979–1989 wykonywał zawód radcy prawnego.
W 1980 był współzałożycielem „Solidarności” w Regionie Świętokrzyskim, objął stanowisko wiceprzewodniczącego zarządu regionu. Należy do współautorów Posłania do narodów Europy Środkowej i Wschodniej. W stanie wojennym został internowany na okres roku. Pod koniec internowania tymczasowo aresztowany za sporządzenie odezwy skierowanej do członków zdelegalizowanego związku, następnie skazany na karę 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania i na karę grzywny. Ponownie aresztowany w marcu 1984 w związku z dystrybucją wydawnictw drugiego obiegu, w lipcu tegoż roku postępowanie umorzono na mocy amnestii. Do końca lat 80. był aktywnym działaczem opozycji demokratycznej.
Uczestniczył w obradach Okrągłego Stołu w grupie roboczej do spraw samorządu terytorialnego. W latach 1989–1993 zasiadał w Senacie I i II kadencji z województwa kieleckiego. W 1989 uzyskał mandat z listy Komitetu Obywatelskiego, w 1991 jako bezpartyjny kandydat z ramienia Porozumienia Obywatelskiego Centrum. W trakcie II kadencji przystąpił do Klubu Parlamentarnego Konwencja Polska. Przewodniczył Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej Senatu, zasiadał w Komisji Konstytucyjnej Senatu oraz Komisji Konstytucyjnej Zgromadzenia Narodowego[1]. Pełnił także funkcję Generalnego Komisarza Wyborczego (od 1990 do 1993).
W 1993 wstąpił do Partii Chrześcijańskich Demokratów. W latach 1997–1999 w rządzie Jerzego Buzka był podsekretarzem stanu w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Administracji.
W czerwcu 1999 został wybrany przez Sejm na sędziego Trybunału Konstytucyjnego. 4 listopada 2006 prezydent RP powołał go na stanowisko prezesa TK, funkcję tę objął 6 listopada 2006 (był pierwszym prezesem tej instytucji bez tytułu naukowego profesora). 25 czerwca 2008 zakończył swoją kadencję sędziego i zarazem prezesa Trybunału Konstytucyjnego. Został później dyrektorem Instytutu Przestrzeni Obywatelskiej i Polityki Społecznej przy Uczelni Łazarskiego, a także wykładowcą i prorektorem tej uczelni.
Odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (2010), Krzyżem Komandorskim Orderu Wielkiego Księcia Giedymina (2008) i Złotym Krzyżem Zasługi(2006).
Wyróżniony Brązowym Medalem Gloria Artis[2], Odznaką Honorową za Zasługi dla Samorządu Terytorialnego (2015)[5], medalem Zasłużony dla Wymiaru Sprawiedliwości (Bene Merentibus Iustitiae) przyznawanym przez KRS, a także tytułami honorowego obywatela miast Włoszczowy (1999) i Brzozowa (2009).
W 2013 za działalność publiczną otrzymał Nagrodę Newsweeka im. Teresy Torańskiej.
Jan Ordyński
Przed rozpoczęciem pracy dziennikarskiej animator kultury studenckiej w Łodzi. Od 1990 był związany z "Rzeczpospolitą", gdzie specjalizował się w tematyce prawnej i politycznej. Z redakcji został zwolniony w październiku 2006, po objęciu funkcji redaktora naczelnego przez Pawła Lisickiego. Następnie przez dwa lata pracował w Fundacji "Shalom" (współpracuje z nią nadal), a następnie w PZU.
Jest komentatorem tygodnika „Przegląd”[10]. Podjął współpracę z TVP, Polskim Radiem i Tok FM. Od października 2009 pracował w TVP Info, gdzie prowadził „Rozmowę dnia” od grudnia 2009 do sierpnia 2012[11], a od maja do lipca 2010 „Minęła dwudziesta”, później audycję „INFORozmowa” do stycznia 2016[12]. Był gospodarzem programu „Gorący temat” w TVP2. W Radiowej Jedynce prowadził audycje „W samo południe”, współpracował ze stacją do stycznia 2016.
Z Henrykiem Szlajferem jest współautorem wywiadu-rzeki Nie bądźcie moimi sędziami. Rozmowy z Mieczysławem F. Rakowskim z Mieczysławem Rakowskim. Napisał wywiad-rzekę Passa z Danielem Passentem
.
W grudniu 2010 Komisja Etyki Polskiego Radia uznała, że Ordyński złamał kartę etyki Polskiego Radia i naruszył kodeks dziennikarski, promując w dwóch audycjach publicystycznych swoje lewicowe poglądy i ograniczając udział w dyskusji osobom o innych poglądach politycznych.
Zasiadł w radze Fundacji "Odrodzenie". Członek Stowarzyszenia Pracowników, Współpracowników i Przyjaciół Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa Imienia Jana Nowaka-Jeziorańskiego. Wiceprezes Towarzystwa Dziennikarskiego.
W 2005 został pierwszym laureatem Złotej Wagi, nagrody polskiej adwokatury, oraz Ostrego Pióra, nagrody Business Centre Club i Honorowej Akredytacji Marszałka Sejmu. W związku z działalnością dziennikarską wyróżniony Medalem 50-lecia Powstania w Getcie Warszawskim. 31 lipca 2012 został laureatem nagrody miasta stołecznego Warszawy za 2012 r. W czerwcu 2013 r. został odznaczony Brązowym Medalem "Zasłużony Kulturze Gloria Artis".
Napisz komentarz
Komentarze