podroz-dookola-swiata

W Kaszgarze - jednej z dawnych oaz Jedwabnego Szlaku, można spotkać prawdziwą mozaikę kulturową. Najbardziej rzucają się w oczy rodowici Chińczycy (pochodzący przeważnie z innych miast) oraz mniejszość muzułmańska (Uygurowie), zamieszkująca całą, najdalej wysuniętą na zachód, prowincję Chin, Xinjiang (wymowa: [nie śmiejcie się] Śinźiań). Uygurowie plasują się w niższej klasie społeczeństwa.

Po nocy na posterunku policji granicznej dostałem śniadanie. Zastanawiałem się czy może tutaj trochę dłużej nie zostać. Po kilku łykach kawy (herbata na mnie w ogóle nie działa), stwierdziłem, że muszę szybko opuścić rejon pogranicza. Nie żeby ten był jakiś odpychający, ale ogólnie mam jakieś uprzedzenie do tego typu miejsc. A co jeśli znudziłbym się pani celnik i, za karę, był bym deportowany?

Rankiem, z Niko i Mannfredem, poszliśmy do punktu odprawy celno-paszportowej. Granicy pakistańsko-chińskiej, nie da się przekroczyć w inny sposób niż zorganizowanym transportem. Tutaj, celnicy mają ostemplowaną listę pasażerów, Autobus kosztuje ponad 30 dolarów i jest jedyną opcją. Jeśli naszego nazwiska nie ma na liście pasażerów, nie dostaniemy stempla w paszporcie. Dzięki mojemu fuksowi, udało mi się zaoszczędzić pieniądze, których i tak nie miałem (powiedzieli mi, że w Sost jest bankomat - niestety, informacja była nieprawidłowa).

Kiedy w sierpniu wjeżdżałem do Pakistanu, wydawało mi się, że cofnąłem się w czasie o minimum 100 lat. Przez pierwsze dni, bardzo tęskniłem za Iranem. Po tygodniu pobytu, udało mi się w tym kraju zaaklimatyzować. Gdy zbliżał się moment wyjazdu, posuwałem się tak wolno, żeby przedłużyć sobie pobyt (ale to może ze względu na górskie widoki).

Ciąg dalszy relacji Michała Przybylskiego z podróży przez Pakistan.

W czasach gdy media trąbią o kolejnych zamachach, podróż do Pakistanu, na pierwszy rzut oka, mogłaby wydawać się kompletnym debilizmem. Oglądając telewizję lub czytając gazety, można odnieść wrażenie, że koniec świata jest bliski - same strzelaniny, wybuchy, porwania, poronienia i rozwolnienia.

Wysokość? Dla wytrawnych alpinistów, rodowitych górali i doświadczonych amatorów górskiej wspinaczki to żaden problem. Ja niestety do żadnej z tych kategorii nie należę. Z gór, zawsze wyganiało mnie moje własne lenistwo, niskie temperatury (chyba najbardziej) i rozrzedzone powietrze. No właśnie - do czego może w niektórych wypadkach doprowadzić niedostatek tlenu?

Jak wygląda święto zakończenia Ramadanu w Pakistanie.

Wyjazd terenu z bazy wojskowej okazał się dziecinnie prosty. Na pasie wjazdowym jest gęsta kontrola, ale pas wylotowy jest już wolny. Nie mniej jednak, gdyby przyłapali mnie w tym miejscu, skończyłoby się na wielogodzinnym przesłuchaniu i możliwie deportacji (czego nie chciałbym mieć w papierach).

W gospodarstwie Adnana niczego mi nie brakowało. Co wieczór sączyliśmy piwo z rolnikami, traktowanymi tutaj jak członkowie jednej wielkiej rodziny. Kilka razy dziennie dostawałem propozycje odbycia głębszej, duchowej wędrówki i wspólnej kontemplacji absurdalnej rzeczywistości w oparach dymu konopnego (oczywiście odmawiałem).

Z Lahore, uciekłem od razu na wieś. Po zgiełku, chaosie i paraliżu Karachi miałem ochotę odetchnąć trochę świeżym powietrzem. Zatrzymałem się na jednej z małych wiosek Punjabu, u Adnana, gospodarza wielkiego folwarku i, praktycznie, właściciela całej wioski

Borykający się z rozmaitymi intrygami Pakistan, pomimo ciekawych, wartych odwiedzenia miejsc, roztacza wokół odwiedzających aurę afery szpiegowskiej. Z jednej strony, głównie przez sprawę Raymonda Davisa, amerykańskiego "dyplomaty", który zimą tego roku postrzelił dwóch Pakistańczyków, na zachodnich turystów i podróżników patrzy się bardzo podejrzliwym wzrokiem. Z drugiej, władze obawiają się o bezpieczeństwo odwiedzających ich kraj. Każde porwanie, każda ścięta głowa zachodniego turysty to dla Pakistanu, który ma już dość swoich wewnętrznych problemów, poważne kłopoty dyplomatyczne.

Karachi, stolica pakistańskiej prowincji Sindh, leżące nad Zatoką Omańską jest największym miastem Pakistanu i jedną z największych metropolii na świecie (ok. 15 milionów mieszkańców).

Po przeanalizowaniu mapy Pakistanu w kafejce internetowej, poczułem się trochę jak Szymon Majewski w reklamie któregoś z banków - po prostu, palcem na mapie wybrałem sobie miasto, od którego chcę zacząć podróż przez Pakistan - Quetta leży mniej więcej po środku kraju - zły wybór; ja jadę na północ, więc postanowiłem zacząć....... na południowym krańcu. Mój wybór na pierwszy przystanek padł na Karachi.

Pierwsze dni w Pakistanie. Nowy kraj, nowa rzeczywistość. Jak szybko można do niej przywyknąć, tym bardziej, kiedy ma się wrażenie,że oprócz podróży w przestrzeni odbyło się także podróż w czasie?

Jak wygląda Pakistan oczyma Michała Przybylskiego, będziecie mogli się przekonać czytając portal NaszTomaszów.pl

W Iranie spędziłem miesiąc - dokładniej 31 dni (choć moja wiza opiewała na 30 dni). Po tym czasie, mogę spokojnie powiedzieć, że Iran to bardzo ciekawy, bezpieczny i czysty kraj, oferujący odwiedzającym bardzo dużo atrakcji za rozsądną cenę.

Ostatnie chwile pobytu w Iranie. Krótki opis Zahedanu, przed przekroczeniem granicy z Pakistanem

Tym razem przenieśmy się do Kermanu.

Chcecie się dowiedzieć, w jaki sposób można zrobić biznes w Iranie. Pomoże Wam w tym Michał Przybylski.