pakistan

Tydzień w Bangkoku to nie był jakiś byle jaki tydzień. To był czas kiedy przyszło mi zmierzyć się z moimi najgłębszymi lękami i rozterkami. Przypomniał mi się Pakistan gdzie doszedłem do wniosku, że świetnie mógłbym się odnaleźć w roli sapera. Cięcie kolorowych kabelków byłoby nawet fajne. Czego tu się bać? Jeden błąd i bum, po wszystkim. Jest stres, jest presja - są idealne warunki pracy. A jak jeszcze do tego pojawi się presja czasowa w postaci np. parcia na pęcherz? No genialnie wręcz. Miny? Bomby? Broń? Narkotyki? Strach? Męskie ręce na moich pośladkach w BTSie, kobiety mówiące barytonem i faceci w sukienkach - to dopiero budzi strach i to nie mały.

Ostatnimi czasy, jeden z dziennikarzy zaprzyjaźnionego portalu (NaszTomaszow.pl), wykopał artykuły na temat zjawiska tzw. Chrystianofobii, pochodzące ze strony Głos Prześladowanych Chrześcijan. Z ciekawości, przejrzałem stronę główną organizacji.

Muszę przyznać, że choć, jako zagorzały agnostyk, do kwestii metafizycznych odnoszę się z wielką dozą sceptycyzmu, do małej refleksji, skłoniła mnie jedna z rozmów z Samuelem z Islamabadu na temat Aniołów (on nazywa je Dżinami). Samuel wierzy w ich nadprzyrodzone moce. Dla mnie są zwykłymi, szczęśliwymi zbiegami okoliczności, ale coś jest jednak w tym wszystkim zastanawiającego.

Po nocy na posterunku policji granicznej dostałem śniadanie. Zastanawiałem się czy może tutaj trochę dłużej nie zostać. Po kilku łykach kawy (herbata na mnie w ogóle nie działa), stwierdziłem, że muszę szybko opuścić rejon pogranicza. Nie żeby ten był jakiś odpychający, ale ogólnie mam jakieś uprzedzenie do tego typu miejsc. A co jeśli znudziłbym się pani celnik i, za karę, był bym deportowany?

Kiedy w sierpniu wjeżdżałem do Pakistanu, wydawało mi się, że cofnąłem się w czasie o minimum 100 lat. Przez pierwsze dni, bardzo tęskniłem za Iranem. Po tygodniu pobytu, udało mi się w tym kraju zaaklimatyzować. Gdy zbliżał się moment wyjazdu, posuwałem się tak wolno, żeby przedłużyć sobie pobyt (ale to może ze względu na górskie widoki).

Ciąg dalszy relacji Michała Przybylskiego z podróży przez Pakistan.

W czasach gdy media trąbią o kolejnych zamachach, podróż do Pakistanu, na pierwszy rzut oka, mogłaby wydawać się kompletnym debilizmem. Oglądając telewizję lub czytając gazety, można odnieść wrażenie, że koniec świata jest bliski - same strzelaniny, wybuchy, porwania, poronienia i rozwolnienia.

Wysokość? Dla wytrawnych alpinistów, rodowitych górali i doświadczonych amatorów górskiej wspinaczki to żaden problem. Ja niestety do żadnej z tych kategorii nie należę. Z gór, zawsze wyganiało mnie moje własne lenistwo, niskie temperatury (chyba najbardziej) i rozrzedzone powietrze. No właśnie - do czego może w niektórych wypadkach doprowadzić niedostatek tlenu?

Jak wygląda święto zakończenia Ramadanu w Pakistanie.

Wyjazd terenu z bazy wojskowej okazał się dziecinnie prosty. Na pasie wjazdowym jest gęsta kontrola, ale pas wylotowy jest już wolny. Nie mniej jednak, gdyby przyłapali mnie w tym miejscu, skończyłoby się na wielogodzinnym przesłuchaniu i możliwie deportacji (czego nie chciałbym mieć w papierach).

W gospodarstwie Adnana niczego mi nie brakowało. Co wieczór sączyliśmy piwo z rolnikami, traktowanymi tutaj jak członkowie jednej wielkiej rodziny. Kilka razy dziennie dostawałem propozycje odbycia głębszej, duchowej wędrówki i wspólnej kontemplacji absurdalnej rzeczywistości w oparach dymu konopnego (oczywiście odmawiałem).

Z Lahore, uciekłem od razu na wieś. Po zgiełku, chaosie i paraliżu Karachi miałem ochotę odetchnąć trochę świeżym powietrzem. Zatrzymałem się na jednej z małych wiosek Punjabu, u Adnana, gospodarza wielkiego folwarku i, praktycznie, właściciela całej wioski

Borykający się z rozmaitymi intrygami Pakistan, pomimo ciekawych, wartych odwiedzenia miejsc, roztacza wokół odwiedzających aurę afery szpiegowskiej. Z jednej strony, głównie przez sprawę Raymonda Davisa, amerykańskiego "dyplomaty", który zimą tego roku postrzelił dwóch Pakistańczyków, na zachodnich turystów i podróżników patrzy się bardzo podejrzliwym wzrokiem. Z drugiej, władze obawiają się o bezpieczeństwo odwiedzających ich kraj. Każde porwanie, każda ścięta głowa zachodniego turysty to dla Pakistanu, który ma już dość swoich wewnętrznych problemów, poważne kłopoty dyplomatyczne.

Karachi, stolica pakistańskiej prowincji Sindh, leżące nad Zatoką Omańską jest największym miastem Pakistanu i jedną z największych metropolii na świecie (ok. 15 milionów mieszkańców).

Po przeanalizowaniu mapy Pakistanu w kafejce internetowej, poczułem się trochę jak Szymon Majewski w reklamie któregoś z banków - po prostu, palcem na mapie wybrałem sobie miasto, od którego chcę zacząć podróż przez Pakistan - Quetta leży mniej więcej po środku kraju - zły wybór; ja jadę na północ, więc postanowiłem zacząć....... na południowym krańcu. Mój wybór na pierwszy przystanek padł na Karachi.

Pierwsze dni w Pakistanie. Nowy kraj, nowa rzeczywistość. Jak szybko można do niej przywyknąć, tym bardziej, kiedy ma się wrażenie,że oprócz podróży w przestrzeni odbyło się także podróż w czasie?

Jak wygląda Pakistan oczyma Michała Przybylskiego, będziecie mogli się przekonać czytając portal NaszTomaszów.pl

Ilu z naszych czytelników załatwiało sobie wizę chińską, irańską bądź pakistańską? Zapewne niewielu. Jak to wygląda w praktyce opowiadał nasz tomaszowski "Single Nomad", nauczyciel angielskiego a teraz podróżnik Michał Przybylski. Przypominamy felieton i zachęcamy do lektury

Przygotowujesz się do świąt Bożego Narodzenia? Zastanawiasz się nad sposobem przystrojenia domu i planujesz menu, które zachwyci twoich gości? Dowiedz się, w jaki sposób swe najważniejsze święta obchodzą mieszkańcy różnych zakątków świata. Centrum lotnicze Sky4Fly.net prezentuje 5 świąt obchodzonych w różnych kulturach.

NaszTomaszow.pl wspólnie z Wydawnictwem Święty Wojciech z Poznania serdecznie zapraszają do wzięcia udziału w konkursie w którym do wygrania mamy trzy egzemplarze książki zatytułowanej „Pozostały mi tylko łzy i modlitwa” autorstwa Daniela Gerbera.