Felietony

O tym, że w Tomaszowie jest źle, wiedzą wszyscy. Przedsiębiorczość upada a bezrobocie wzrasta. Od lat, nikt nie zaproponował u nas żadnych sensownych rozwiązań, mających na celu poprawę sytuacji na rynku pracy i stworzenie mechanizmów, pozwalających na wyjście z demograficznej i ekonomicznej zapaści. Tomaszowian wciąż ubywa, za to rośnie samozadowolenie lokalnej koterii, która sama siebie lubi określać mianem „samorządowców”. Rzeczywiście stali rezydenci rad miejskich i powiatowych rządzą…. ale robią to tylko dla siebie i we własnym interesie. Nic dziwnego, że jakość tego rządzenia pozostawia wiele do życzenia. Z przykrością należy stwierdzić, że większość wybieranych w wyborach radnych, to pracownicy szeroko rozumianej budżetówki. Osoby oderwane od realnego świata i problemów ludzi, którzy na co dzień muszą pracować na ich wynagrodzenia, premie, trzynastki, nagrody, telefony służbowe i wycieczki zagraniczne. W samorządach etyka jest słowem obcym. Kojarzy się raczej ze źle rozumianą korporacyjną solidarności niż wzorem zachowań, o których moglibyśmy powiedzieć: przyzwoite. Czym na co dzień zajmują tomaszowscy radni? Dzisiaj ciąg dalszy naszego cyklu. Po przedstawicielach Tomaszowa w sejmiku wojewódzkim, przyszła kolej na osoby zasiadające w Radzie Powiatu Tomaszowskiego. Ponieważ liczy ona sobie aż 25 osób, zaprezentujemy kolejne przedstawicieli poszczególnych klubów. Na początek Platforma Obywatelska.

NIK, CBA, ABW, CIA, KGB, GRU, NBA… nie, nie… z tym ostatnim zdecydowanie przesadziłem. Jednak pozostałe skróty literowe mają ze sobą wiele wspólnego. Wszystkie niosą ze sobą pewien ładunek emocjonalny a te reprezentujące polskie służby specjalne i organa nadzoru wywołują nawet u wielu osób stan „pomroczności jasnej”. W sumie trudno się dziwić, skoro w naszym kraju można zostać oskarżonym albo nawet trafić na kilka miesięcy do aresztu, będąc całkowicie niewinnym. Niedawno przyszedł do mnie pracownik tomaszowskiego szpitala. Opowiedział mi o wizycie oficerów Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, którzy rzekomo zabezpieczyli jakieś dokumenty, w związku z fałszowaniem dokumentacji medycznej. Dziennikarska próba wyjaśnienia szczegółów zdarzenia okazała się prawdziwą drogą przez mękę.

Nie sposób w mojej Subiektywnej Historii nie dotknąć socjologicznego zjawiska, jakim w pierwszej połowie lat 60-tych minionego wieku absolutny fenomen zespołu, The Beatles. Byłem w tym czasie dobrze, muzycznie zaprawionym, ukształtowanym rockmanem, dlatego wcześniejsze utwory zespołu The Beatles nie zaskakiwały i nie wprowadzały mnie w taką ekstazę jak nowicjuszy w tym temacie.

W powojennym Tomaszowie Mazowieckim w latach 1950/60 ubiegłego wieku, tak ja w wielu innych miastach przemysłowych w Polsce, rolę centrów krzewienia lokalnej (miejskiej i dzielnicowej) rozrywki, kultury, sportu, również sztuki, przejmowały przyzakładowe świetlice, istniejące przy większych zakładach pracy.

Malował od zawsze. Jego pierwsze prace znikały po deszczu, gdyż rysował patykiem u babci w ogródku. Jako kilkuletni chłopiec trafił w ręce profesora Kazimierowskiego. Od tamtego czasu nie rozstawał się ze sztalugą. Uczestniczył w wielu wystawach, a liczne nagrody i wyróżnienia przyznawano mu nie tylko w kraju. Gdy zaczął uczęszczać do I LO w Tomaszowie Mazowieckim okazało się, że talenty chodzą parami. Pod okiem profesora Edmunda Wojewódzkiego i trenera Henryka Białasa drużyna siatkówki, w której grał, odnosiła wielokrotne sukcesy, w tym kilkakrotnie mistrzostwo Polski. Będąc uczniem LO uczęszczał zarówno na treningi, jak i na zajęcia plastyczne, które prowadziła Pani Maria Bunzel. Brał udział w licznych plenerach i wystawach, w ten sposób łącząc sport z malarstwem. Na pytanie: - Czy jesteś sportowcem, czy artystą malarzem? - odpowiada: - „I sport i malarstwo są sztuką – tak uważali już starożytni Grecy organizując olimpiady.”

Od 2011 roku, dzień 1 marca został ustanowiony świętem państwowym, poświęconym żołnierzom zbrojnego podziemia antykomunistycznego. Narodowy Dzień Pamięci „Żołnierzy Wyklętych” jest obchodzony corocznie. Pierwszy dzień marca jest dniem szczególnie symbolicznym dla żołnierzy antykomunistycznego podziemia, tego dnia w 1951 roku wykonany został wyrok śmierci na kierownictwie IV Komendy Zrzeszenia „Wolność i Niezawisłość”.

Moja polonijna „gazeta Gazeta” z Toronto chce ode mnie opowieści o ludziach i zdarzeniach z małego miasta. O ludziach zwyczajnych, ich życiu, ich opiniach, o wydarzeniach z życia codziennego. Ja z tym nie mam problemu. Po prostu nie muszę za bardzo się wysilać, żeby takich ludzi znaleźć. Czy to jest moja wina, że akurat z mojego miasteczka wywodzą się tacy ludzie, o których warto pisać, że działy się takie historie, jakie ja opisuję? Że ludzie może nie z pomników, ale w jakiś sposób wielcy, rodzili się tutaj prawie, że „na kamieniu”? A przy okazji swojej specyficznej wyjątkowości byli i pozostali normalnymi, zwykłymi ludźmi? Chcę opowiedzieć dziś o Włodku. Włodek Votka nie jest moim przyjacielem z dziecięcych, przedszkolnych lat, nie jest rówieśnikiem z tej samej klasy, nie jest również kolegą z wojska. Nawet nie mogę z jakąś bliższą dokładnością przytoczyć, od kiedy się znamy i kiedy się poznaliśmy. Natomiast gdzie się poznaliśmy, o tym wiemy obydwaj. Ale nie potrafimy tego doprecyzować, chociaż wiemy jedno, że po raz pierwszy spotkaliśmy się na ulicy Niskiej w Tomaszowie Mazowieckim. Inaczej mówiąc – na Karpatach.

Było takie piękne miejsce w Tomaszowie – miejski zieleniec z drzewami liściastymi, iglastymi z różnego rodzaju trawami i krzewami z kilkoma parkowymi ławkami - w samym centrum miasta, na tak zwany rzut beretem. To miejsce, to Ogród ZDK Włókniarz przy ulicy Mościckiego 6 (dawna Armii Czerwonej, Piliczna), zwany językiem potocznym wśród niektórych mieszkańców naszego miasta, nie wiem dlaczego, botanicznym.

Była jesień roku 1963, Wojtek "Szymon" studiował w Warszawie i tam zamieszkał u swojej rodziny na Saskiej Kępie przy ulicy Walecznych. Skończyły się seanse muzyczne w mieszkaniu przy Placu Kościuszki 17. Muzycznie nie byliśmy już wtedy "osłabieni". Każdy z uczestników tych seansów u Szymona posiadał w domowej dyskografii jakieś płytowe skarby: muzyczne pocztówki, grające plastiki czy magnetofonowe szpule, na których zapisany prawdziwy rock’n’rollowy, muzyczny, arsenał. Na weekendy, nasz przyjaciel przyjeżdżał i zawsze przywoził z sobą jakąś płytową nowość. Teraz dopiero odczuliśmy, czym dla nas jest dom przy Placu Kościuszki 17, okres "wojtkowego" niebytu w mieście był tego największym dowodem.

W mojej pierwszej publikacji "Moje miasto w rock’n’rollowym widzie", jeden z rozdziałów, "Chłopaki z Rolandówki", poświęciłem moim, przedwcześnie zmarłym przyjaciołom, Alkowi Ciotusze i Andrzejowi Kuźmierczykowi. Do ostatnich ich dni życia, utrzymywaliśmy przyjacielskie relacje, kontaktując się z sobą, uczestnicząc w dancingach, imieninach, urodzinach, na sportowych zawodach w piłkę nożną czy siatkówkę, albo na męskich spotkaniach w tomaszowskich kawiarniach, restauracjach. Obaj wywodzili się z krańcowej dzielnicy Tomaszowa, Rolandówki. Dzisiaj chciałbym przypomnieć osobę Andrzeja Kuźmierczyka

Proces Katarzyny W., który ruszył właśnie przed Katowickiem Sądem, przyćmił nieco inną bardzo poważną sprawę, jaką było wykrycie malwersacji finansowych w fundacji Kid Protect, kierowanej przez Jakuba Śpiewaka. Prezes i równocześnie bloger portalu Tomasza Lisa, prowadzący także audycję w radio TOK FM, sprzeniewierzył 170 tysięcy złotych z konta organizacji, wydając je na kosztowną odzież i podróże zagraniczne. Śpiewak zasłynął kilka miesięcy temu obrazoburczym tekstem zatytułowanym „Rzygam Smoleńskiem”, opublikowanym na portalu „NaTemat”. Często zapraszany do mediów, by komentować tematy związane z ochroną praw dzieci, oraz przez komendy policji w całej Polsce, by wygłaszał pogadanki i prowadził szkolenia dla funkcjonariuszy i nauczycieli. Jak widać autorytety rodzą się i upadają z wielkim hukiem.

Kolejny felieton Edwarda Wójciaka. Tym razem poświęcony Jadwidze HAfner i jej wizycie w Tomaszowie.

W moich dotychczasowych odcinkach "Historii" często wymieniałem nazwiska lokalnych piosenkarzy czy instrumentalistów, którzy swoją grą, muzycznymi umiejętnościami sprawiali mieszkańcom miasta wiele radości. Tym razem chciałbym wszystkim przybliżyć i przypomnieć osobę, muzyka grającego na saksofonie i klarnecie, Jerzego "Tomasika" Tomaszewskiego. W latach 60/70-tych ubiegłego wieku był niekwestionowanym liderem grupy DIX-61, zespołu obsługującego przez wiele lat (co najmniej 10) dancingi w "Jagódce".

Tak się złożyło w wakacje (lipiec) 1962 roku, że Mirek Orłowski bawił w Szczecinie w finałach pierwszego Konkursu Szukamy Młodych Talentów a ja z Wojtkiem "Szymonem" w tym czasie udaliśmy się autostopem do Trójmiasta by zobaczyć naszego, nie zakładając pracy w Non Stopie w Sopocie, wspólnego idola Ricky Nelsona, w amerykańskim westernie Rio Bravo. Piękny był nasz powrót z wakacyjnych eskapad z nad polskiego, morskiego wybrzeża. Spotkaliśmy się z Mirkiem, i wieloma wspólnymi kolegami z seansów muzycznych (na chacie u Szymona), na dancingu w gastronomicznym kombinacie – Jagódka.

Piszę dla was o sporcie i jestem w szoku! Co rusz słyszę docierające do mnie informacje o sukcesach naszych młodych sportowców. Łyżwiarka przywozi sześć złotych medali, szczypiorniści grają w półfinale mistrzostw Polski juniorów, siatkarze zajmują wysokie miejsca, młodzi piłkarze Mazovii wygrywają z rówieśnikami z Widzewa Łódź. Jak jest tak dobrze, to czemu jest tak źle?

Radni jednej z gmin (Jawor) podjęli w tym tygodniu uchwałę obniżającą im samym wysokość pobieranych diet. Decyzję swą uzasadnili trudną sytuacją ekonomiczną w kraju oraz w zarządzanej przez nich gminie. Oszczędności zaczniemy od siebie - mówią samorządowcy z okolic Bielska i tworzą precedens w skali całego kraju. To chyba pierwszy w Polsce przypadek, kiedy udało się przeprowadzić obniżkę diet. Podobny zabieg próbowaliśmy wspólnie z nieżyjącym już Tadeuszem Adamusem przeprowadzić w Tomaszowie Mazowieckim dziesięć lat temu.

Wracamy do opisywanego już na naszych łamach tematu wadliwego wykonania ulicy Białobrzeskiej. Okazuje się, że doraźna naprawa nie wiele pomogła i uciążliwy hałas, którego źródłem są licznie jeżdżące tędy ciężarówki nie zmniejszył się ani trochę. Mieszkańcy załamują ręce

Janusz Palikot w ubiegłorocznej kampanii wyborczej zapowiedział walkę z nepotyzmem w samorządach. Jak powiedział tak i zrobił. Ostatnimi czasy posłowie RP złożyli w Sejmie projekt zmian w prawie, który ograniczy zatrudnianie radnych oraz członków ich rodzin w jednostkach samorządu terytorialnego. Zakazy według parlamentarzystów powinny dotyczyć też oraz osób bliskich dla samorządowców. Czy takie rozwiązania mają w ogóle sens?

Wczoraj w Piotrkowie Trybunalskim złożono wniosek o przeprowadzenie Referendum w sprawie odwołania obecnego prezydenta tego miasta, Krzysztofa Chojniaka oraz urzędującej aktualnie Rady Miejskiej. Pod wnioskiem podpisało się 80 osób ale to jeszcze nie oznacza, że referendum zostanie przeprowadzone. Teraz Komitet Referendalny musi w ciągu 2 miesięcy zebrać ponad 6 tysięcy podpisów piotrkowian. Czy to się uda? Jest to bardzo prawdopodobne. Mniej prawdopodobny jest natomiast pozytywny (negatywny dla prezydenta) wynik tego rodzaju głosowania. Organizatorzy popełnili bowiem jeden podstawowy błąd. Zaczęli walkę równocześnie z obydwoma organami władzy samorządowej.

Kiedy w listopadzie 1959 roku, po półrocznym istnieniu, koncertowaniu po kraju, rozpada się pierwszy, rock’n’rollowy zespół założony przez ojca chrzestnego polskiego rock’n’rolla, pana Franciszka Walickiego, Rhythm and Blues (wystąpił również w Tomaszowi), nastąpiła krótkotrwała posucha w tej branży. Nie trwała długo, bo już wiosną 1960 roku pan Franciszek "montuje" kolejną, muzyczną grupę o nazwie zainspirowanej tytułem powieści Stendhala, Czerwono Czarni.