Publicystyka

Letni wieczór. Jadę z Tomaszowa do Nowego Glinnika. Poruszam się z niewielką prędkością, oczarowany pięknem sosnowych lasów, całkiem podobnych do moich kanadyjskich, celujących w niebo przy drodze Nr 26, prowadzącej z Barrie do Owen Sound. Zaduma nie jest sprzymierzeńcem kierowców, o czym przekonuję się, ledwie w ostatniej chwili dostrzegając poruszającą się dostojnie w poprzek drogi niezwykłą kolumnę. Gwałtowne hamowanie wbija mnie w fotel. Ledwie zdążyłem wyhamować, tuż przed kawalkadą dzików. Olbrzymie zwierzę prowadzi kilkanaście swoich pasiastych latorośli. To locha z małymi. Atrakcja Nowego Glinnika. Maskotki, choć nie przytulanki. Dzikie dziki. Czy na pewno dzikie? Od kilku lat stanowią poważny problem na osiedlu Nowy Glinnik

Tym razem w cyklu "Okrakiem" z Basią Goździk, właścicielką najstarszej księgarni w Tomaszowie Mazowieckim rozmawia Edek Wójciak

O tym, że w Tomaszowie jest źle, wiedzą wszyscy. Przedsiębiorczość upada a bezrobocie wzrasta. Od lat, nikt nie zaproponował u nas żadnych sensownych rozwiązań, mających na celu poprawę sytuacji na rynku pracy i stworzenie mechanizmów, pozwalających na wyjście z demograficznej i ekonomicznej zapaści. Tomaszowian wciąż ubywa, za to rośnie samozadowolenie lokalnej koterii, która sama siebie lubi określać mianem „samorządowców”. Rzeczywiście stali rezydenci rad miejskich i powiatowych rządzą…. ale robią to tylko dla siebie i we własnym interesie. Nic dziwnego, że jakość tego rządzenia pozostawia wiele do życzenia. Z przykrością należy stwierdzić, że większość wybieranych w wyborach radnych, to pracownicy szeroko rozumianej budżetówki. Osoby oderwane od realnego świata i problemów ludzi, którzy na co dzień muszą pracować na ich wynagrodzenia, premie, trzynastki, nagrody, telefony służbowe i wycieczki zagraniczne. W samorządach etyka jest słowem obcym. Kojarzy się raczej ze źle rozumianą korporacyjną solidarności niż wzorem zachowań, o których moglibyśmy powiedzieć: przyzwoite. Czym na co dzień zajmują tomaszowscy radni? Dzisiaj ciąg dalszy naszego cyklu. Po przedstawicielach Tomaszowa w sejmiku wojewódzkim, przyszła kolej na osoby zasiadające w Radzie Powiatu Tomaszowskiego. Ponieważ liczy ona sobie aż 25 osób, zaprezentujemy kolejne przedstawicieli poszczególnych klubów. Na początek Platforma Obywatelska.

Proces Katarzyny W., który ruszył właśnie przed Katowickiem Sądem, przyćmił nieco inną bardzo poważną sprawę, jaką było wykrycie malwersacji finansowych w fundacji Kid Protect, kierowanej przez Jakuba Śpiewaka. Prezes i równocześnie bloger portalu Tomasza Lisa, prowadzący także audycję w radio TOK FM, sprzeniewierzył 170 tysięcy złotych z konta organizacji, wydając je na kosztowną odzież i podróże zagraniczne. Śpiewak zasłynął kilka miesięcy temu obrazoburczym tekstem zatytułowanym „Rzygam Smoleńskiem”, opublikowanym na portalu „NaTemat”. Często zapraszany do mediów, by komentować tematy związane z ochroną praw dzieci, oraz przez komendy policji w całej Polsce, by wygłaszał pogadanki i prowadził szkolenia dla funkcjonariuszy i nauczycieli. Jak widać autorytety rodzą się i upadają z wielkim hukiem.

Niespełna miesiąc temu, na łamach naszego portalu, ukazał się artykuł na temat dofinansowania przez Magistrat klubów sportowych w Tomaszowie. Zwróciliśmy uwagę na kwotę, którą przeznaczono na WKS Kawalerię, drużynę występującą na co dzień w piotrkowskiej klasie okręgowej.

Wracamy do opisywanego już na naszych łamach tematu wadliwego wykonania ulicy Białobrzeskiej. Okazuje się, że doraźna naprawa nie wiele pomogła i uciążliwy hałas, którego źródłem są licznie jeżdżące tędy ciężarówki nie zmniejszył się ani trochę. Mieszkańcy załamują ręce

Janusz Palikot w ubiegłorocznej kampanii wyborczej zapowiedział walkę z nepotyzmem w samorządach. Jak powiedział tak i zrobił. Ostatnimi czasy posłowie RP złożyli w Sejmie projekt zmian w prawie, który ograniczy zatrudnianie radnych oraz członków ich rodzin w jednostkach samorządu terytorialnego. Zakazy według parlamentarzystów powinny dotyczyć też oraz osób bliskich dla samorządowców. Czy takie rozwiązania mają w ogóle sens?

Wczoraj w Piotrkowie Trybunalskim złożono wniosek o przeprowadzenie Referendum w sprawie odwołania obecnego prezydenta tego miasta, Krzysztofa Chojniaka oraz urzędującej aktualnie Rady Miejskiej. Pod wnioskiem podpisało się 80 osób ale to jeszcze nie oznacza, że referendum zostanie przeprowadzone. Teraz Komitet Referendalny musi w ciągu 2 miesięcy zebrać ponad 6 tysięcy podpisów piotrkowian. Czy to się uda? Jest to bardzo prawdopodobne. Mniej prawdopodobny jest natomiast pozytywny (negatywny dla prezydenta) wynik tego rodzaju głosowania. Organizatorzy popełnili bowiem jeden podstawowy błąd. Zaczęli walkę równocześnie z obydwoma organami władzy samorządowej.

Od nowego roku, od nowego miesiąca, w przyszłym tygodniu zacznę (albo z czymś skończę)… Kto z nas nie powtarza tego zdania przed Sylwestrem lub w chwilach refleksji nad samym sobą? Składamy przyrzeczenia zmiany sposobu życia dosyć regularnie, chociaż ze zmienną częstotliwością. Ilu z nich udaje nam się dotrzymać? Odpowiedź na to pytanie nie nastraja optymistycznie. Niestety w większości przypadków mają one charakter bardzo ulotny, zapominamy o nich równie szybko jak je składamy. Kolejny ranek przynosi kolejną „szarą rzeczywistość”. Nasze sumienie zostało zaspokojone samym przyrzeczeniem, jakby jego złożenie kosztowało więcej wysiłku niż jego realizacja.

Tomaszów Mazowiecki to miasto jedyne w swoim rodzaju. Tylko tutaj możliwym jest by skazany prawomocnym wyrokiem pedofil zatrudniany był w charakterze św. Mikołaja oraz jako osoba prowadząca wakacyjną imprezę sportowo - rekreacyjną dla dzieci.

Wybierając się do szewca, z parą butów do podzelowania mamy prawo oczekiwać, że usługę wykona on nie tylko fachowo ale, że zainkasuje od nas tylko za naprawę, której rzeczywiście dokonał. Podobnie rzecz ma się w przypadku samochodowego mechanika. Nikt z nas nie zaprowadziłby auta do speca, który słynie z tego, że zamiast nowych wstawia klientom używane części lub wręcz wymontowuje sprawne mechanizmy, by zainstalować uszkodzone. Korzystając z porady lekarza, stosując się do jego zaleceń okazujemy zaufanie jego wiedzy, ale także ufamy (choć nie zawsze słusznie), że nie narazi nas na niepotrzebne koszty, przepisując lekarstwa zbyt drogie lub na utratę zdrowia. Zwyczajnie są sytuacje, że nawet nie pomyślimy, że ktoś mógłby nas okraść albo oszukać. W szczególny sposób dotyczy to naszych kontaktów z Policją. Najczęściej wiążą się one z tym, że funkcjonariusze udzielają nam pomocy, przyjeżdżają na interwencje, zabezpieczają miejsca wypadków i włamań. Wpuszczamy ich do naszych mieszkań. Mundur budzi nie tylko respekt ale i zaufanie. Większość funkcjonariuszy zachowuje się zresztą z godnością właściwą dla pełnionej przez siebie służby. Niestety nie wszyscy. Zdarzają się czarne owce, który postępki okrywają cieniem całą Służbę.

Co zrobić kiedy stajemy się ofiarą cyberprzestępstwa? Najprostsza odpowiedź na to pytanie brzmi: powiadomić odpowiednie służby, które powołane są do tego aby strzec naszego bezpieczeństwa. Nie zawsze jest to jednak takie proste, bo często ofiara czuje się zamknięta w klatce, która najczęściej zbudowana jest z jej własnych emocji.

No to się narobiło. Doktor G. został skazany. Za co? Właściwie za nic! Właściwie ukarano go za udział w przestępstwie, jakiego dopuścili się pacjenci albo ich rodziny wręczając mu różnego rodzaju dowody wdzięczności, które łapówką są tylko wtedy, kiedy daje się je przed a nie po stosunku między obydwoma stronami. Komentarzy związanych z wyrokiem pojawiło się co niemiara. Najbardziej interesujące mówiły o tym, że lekarz otrzymywał za wykonaną pracę... napiwki. Porównanie z kelnerem obsługującym zapijaczonego gościa nasuwa się samo. Nie wiadomo tylko dla kogo jest ono bardziej poniżające. Czy dla osoby, która kopertę daje, czy dla pana, który ją przyjmuje. Skojarzeń różnego rodzaju może być więcej. Ale po kolei.

Niniejszy tekst pochodzi z ostatniej mojej książki: „Krótka historia spodni w Tomaszowie Mazowieckim”. Opowiadanie jest oparte na faktach. Polecam wszystkim zmarzniętym, na rozgrzewkę.

Dzień premiery - 8 lipca 1962 rok - filmu Rio Bravo. Obudziłem się w słoneczny poranek w mieszkaniu pana Czesława Tokarskiego (bezdzietny wdowiec), brata naszego przyjaciela, Andrzeja. Pana Czesława już nie było w domu, wyszedł do pracy w Stoczni Gdańskiej. Wojtek z Andrzejem jeszcze spali, podszedłem do otwartych drzwi balkonowych wprost wychodzących na spokojne wody Bałtyku. Spojrzałem i hen daleko, w oddali dostrzegłem kilka statków. Boże, jaki to piękny widok. Dopiero teraz uświadomiłem sobie, że znalazłem się po raz pierwszy w swoim życiu nad słonymi wodami polskiego morza. Po śniadaniu wyszliśmy z bloku wprost na plażę w dzielnicy Brzeźno. Stało tu kilka budynków w nowopowstającego osiedla mieszkaniowego

Kolejny odcinek "Subiektywnej historii rock'n'roll'a w Tomaszowie Mazowieckim" Antoniego Malewskiego. Tym razem opowieść o Wojciechu Szymańskim, kamienicy rodziny Bartke i atmosferze, jaką można było poczuć w naszym mieście ponad pół wieku temu.

Subiektywna historia ROCK’n’ROLLA w Tomaszowie Mazowieckim opowiedziana w odcinkach przez Antka Malewskiego. Dzisiaj piąta część cyklu.

Krzysztof Komeda Trzciński. Nazwisko - hasło, które wywołuje wiele automatycznych skojarzeń. Słyszę - Komeda, od razu myślę, a właściwie samo mi się myśli – Polański. Kiedy myślę - Polański, zaraz samo mi się myśli – Hłasko, a zaraz potem: Zofia Komedowa - baronówna von Tittenbrun, Tyrmand, Zbigniew Cybulski, Bogumił Kobiela, Zofia Frykowska, Wojciech Frykowski, Agnieszka Osiecka, Jerzy Skolimowski i wielu innych, których losy, często tragiczne, powiązane były z nie mniej tragicznymi losami Komedy.

W ostatnim numerze biuletynu rzeczników konsumentów opublikowany został wyrok sądowy w sprawie, jaką wytoczyła Agnieszka Drzewoska Łuczak w imieniu jednej z mieszkanek Tomaszowa Mazowieckiego spółce Avans. Powództwo dotyczyło odmowy przez sprzedawcę wymiany zakupionego telefonu komórkowego na produkt wolny od wad lub zwrotu pieniędzy, którego domagała się kobieta, po kolejnej nieskutecznej naprawie gwarancyjnej zakupionego aparatu.

Wczesne lata pięćdziesiąte tak w kraju jak i w naszym mieście to najbardziej szary i smutny okres życia dla dzieci i młodzieży. Dla dorosłych pozostały tylko, na „kulturalną rozrywkę”, dwie restauracje w centrum miasta, Tomaszowianka przy Placu Kościuszki 1 i na zakręcie ulicy Św. Antoniego w kierunku Starzyc, Mazowianka (dzisia stoi tu McDonald's). Nie było w mieście dancingowych, stałych miejsc by się zabawić, czy potańczyć. Tylko w fabrycznych świetlicach, które istniały przy każdym dużym zakładzie, od czasu do czasu organizowano zabawy taneczne.