Publicystyka

Covid 19. Niedługo minie rok, odkąd cały Świat toczy walkę z pandemią. Mimo uruchomienia w ostatnim czasie programów szczepień wszystko wskazuje na to, że zostanie on z nami na dużo dłużej. Kiedy zimą docierały do nas katastrofalne informacje z Włoch trudno było znaleźć wśród swoich znajomych kogoś, kto bezpośrednio z chorobą by się zetknął (chociaż setki osób potrafiło twierdzić, że chorobę dawno mają za sobą, utwierdzają samych siebie w przekonaniu, że są bezpieczni - wszak magiczne przeciwciała działają). Przypadki wykrytych zachorowań miały rzeczywiście charakter incydentalny. Od jesieni się to zmieniło. Fala zaczęła narastać. Mimo to nadal słyszymy, że powodów do obaw nie ma i że Covid, to tylko taka trochę inna grypa.... Problem w tym, że punkt widzenia zależy od punktu siedzenia a tym konkretnym przypadku... leżenia.

3,4 miliona złotych wyda Powiat Tomaszowski na remont zagrzybionych garaży przy Specjalnym Ośrodku Szkolno Wychowawczym by umieścić w nich Warsztaty Terapii Zajęciowej. Pieniądze pochodzić będą z rządowego Funduszu Inwestycji Samorządowych. Przyznam, że równie idiotycznie wydawanych milionów złotych z publicznej kasy dawno nie widziałem. Trudno to nazwać inaczej niż niegospodarnością. W ramach tego samego funduszu pobliskie Opoczno załatwiło sobie 12 milionów na nowy blok operacyjny w szpitalu. My będziemy remontować ohydną stęchliznę, by wprowadzić do niej osoby niepełnosprawne. To i niegodne i niemądre. Nie wiem kto dokładnie oceniał wnioski ale wydaje mi się , że człowiek ten miał poważne problemy zdrowotne. Równocześnie PiS-owscy decydenci odrzucili wniosek miasta o dofinansowanie budowy drugiego miejskiego żłobka na Niebrowie.

Świat zwariował? Z całą pewnością. Lekarze od chorób "głowy", czy jak wolą niektórzy "duszy" będą mieli coraz więcej roboty. Nie czas i miejsce na to, by skupiać się nad przyczynami zwiększenia się liczby chorych. Być może uda mi się przeprowadzić wreszcie wywiad z lekarzem specjalistą, z którym próbuję umówić się na rozmowę o współczesnych chorobach społecznych już od niemal roku. Mniej więcej tyle samo czasu trwają moje zabiegi o wybudowanie w Tomaszowie nowoczesnego oddziału psychiatryczno - odwykowego. Ponad rok temu Starosta Mariusz Węgrzynowski powołał zespół, który miał przygotować koncepcję budowy oddziału. Zaproszono mnie również do uczestnictwa w tych pracach. Po 12 miesiącach zrezygnowałem. Dlaczego? Szczerze mówiąc: mam dość. Zrobienie czegokolwiek pożytecznego, co wymaga większego wysiłku, to obecnie w Starostwie Powiatowym prawdziwa doga przez mękę, walka z wiatrakami i "kopanie się z koniem" równocześnie.

Samorządowa Karta Rodziny, czy wyznaczenie kierunków działania dla Prezydenta Miasta w realizacji polityki społecznej na rzecz rodzin i równego traktowania? Po długiej dyskusji radni zdecydowali o uchyleniu rok wcześniej przyjętej Karty i zaakceptowali propozycje Marcina Witko. W ten sposób Tomaszów Mazowiecki dołączył do nielicznych miast, gdzie dokument przygotowany przez Ordo Iuris przyjęto a następnie uchylono. Wbrew pozorom okazało się temat wywołał dużo emocji, zmuszając do zabrania głosu radnych, którzy na przestrzeni ostatnich dwóch lat na sali obrad... milczeli. Nic nie rozpala tak, jak dyskusje o charakterze światopoglądowym, które nie mają żadnego wpływu na jakość życia mieszkańców.

Dwa razy radni Koalicji Obywatelskiej próbowali wprowadzić pod obrady Rady Miejskiej wniosek o uchylenie uchwały pn. Samorządowa Karta Praw Rodziny. Dwukrotnie się to nie udało, ponieważ Prezydent Miasta przygotowywał w tym samym czasie inny dokument, który miał Kartę zastąpić. Kilkukrotne debatowanie w tym samym temacie było więc bez sensu. Sporny dokument przyjęto kilka miesięcy temu. Od początku budził liczne kontrowersje, wyolbrzymiane przez środowiska radykalnie lewicowe. Niedawno doszło do tego, że uchwała stała się przyczynkiem do umieszczenia naszego miasta w tzw. atlasie nienawiści. Wydaje się, że powodem była nawet nie tyle jej treść, co autorstwo dokumentu, które przypisuje się ortodoksyjnej organizacji Ordo Iuris. Tomaszowski samorząd został wmieszany w absurdalną walkę światopoglądową, którą na co dzień karmią nas wszystkie stacje telewizyjne.

No cóż, być może napiszę coś mało popularnego, a nawet kontrowersyjnego, ale chyba warto przez chwilę się nad tym zastanowić. Wiele osób dziwi się skalą obecnych protestów ws. wyroku Trybunału Konstytucyjnego. Jak dla mnie nie ma w tym niczego dziwnego. Jeśli pamiętacie „pospolite ruszenie” z początków pandemii, oklaski dla pracowników służby zdrowia, masowe szycie maseczek i ogólną euforię, które w dużej mierze wynikającą z izolacji, to być może zauważycie pewną analogię.

W ubiegłym tygodniu dziennikarz TIT, Krzysztof Krasnodębski poprosił mnie o opinię na temat przygotowań do drugiej fali pandemii. Artykuł ostatecznie się nie ukazał, ale ja kilka zdań jednak napisałem i odrobinę szkoda mi poświęconego na to czasu, więc to, co przygotowałem opublikuję tutaj w formie rozszerzonej o informację o tym, co wydarzyło się w czasie środowej sesji Rady Powiatu.

Zarówno Rada Powiatu Tomaszowskiego jak Rada Miejska miały okazję przyjąć uchwały wyrażające ich opinie dotyczące trwających obecnie w całej Polsce protestów. O każdym z samorządów napisze osobne felietony, ponieważ przebieg obrad w obu przypadkach był różny. Wspólnym elementem była treść stanowisk i niezrozumienie radnych PiS-u tego, o czym one mówiły. Radni obu samorządów mnie mocno rozczarowali. Wyjątkowo smutne jest to, że najbardziej rozczarowali radni KWW Marcina Witko. Szczególnie po dzisiejszym oświadczeniu medialnym Prezydenta Tomaszowa Mazowieckiego

Antoni Malewski wspomina

Tomaszowskich wspomnień czar

Rząd nie radzi sobie z pandemią. Sytuacja epidemiczna z dnia na dzień staje się coraz poważniejsza. Trudno się dziwić, skoro politycy ostatnie pół roku zajmowali się samymi sobą. Wybory, tropienie afer, wzajemne obrzucanie błotem. To samo na szczytach tak zwanej władzy, jak i na poletku lokalnym.

Do pierwszego spotkania z Wojtkiem doszło po blisko 20 latach w 2001 czy 2002 roku w domu Janka Koziorowskiego przy ulicy Brzozowej. Dziś dokładnie nie mogę sprecyzować, który był to rok, moja pamięć również jest ulotna. Przy tym spotkaniu nie zakładałem, że tak potoczą się nasze nowe losy, że będzie to tak trwała, pomimo oceanicznej przestrzeni jaka nas dzieli, przyjaźń porównywalna do tej z okresu lat 50/60-tych, że z Szymonem spotkam się jeszcze wielokrotnie, że dzięki niemu będę organizował w mieście cykl „Herosi Rock’n’Rolla”. Jedno jest pewne, że do naszego, pierwszego spotkania po latach, doszło jeszcze przed śmiercią naszego przyjaciela, Andrzeja Tokarskiego (zm. 1999 roku).

Człowiek, którego osoba przewija się praktycznie w każdym z odcinków Subiektywnej Historii Rock’n’Rolla,  Wojtek Szymon Szymański, od ponad 50 lat mieszka w Nowym Jorku. Po 1971 a może 1972 roku, kiedy jeszcze mieszkał na warszawskiej, Saskiej Kępie, słuch o nim zaginął całkowicie. Pytaliśmy o niego w rodzinnym Tomaszowie (Janek Szymański – kuzyn), w domu, w którym ostatnio mieszkał przy ulicy Walecznych na Saskiej Kępie, u babci Zofii zamieszkałej w naszym mieście przy Placu Kościuszki 17. Nikt nie wiedział co się stało, albo nie chciał nikomu z nas powiedzieć prawdy. Były to czasy w tym kraju o największej inwigilacji obywatela, ubezwłasnowolnień tak w pracy zawodowej jak i poza nią. Wielu, nie tylko młodych ludzi, za wszelką ceną chciało wydostać się z owianego propagandą, socjalistycznego eldorado.

Podobno „ważne są tylko te dni, których jeszcze nie znamy”. Czasem ważne, a czasem budzące uczucia takie jak nadzieja, ale i obawy. Często zapominamy, że na to, jakie one będą, mamy wpływ my sami. Od kilku dni mamy lawinowy przyrost zachorowań na Covid-19. Słyszę więc powtarzające się pytania: co robią radni, zarząd powiatu, władze szpitala itd. Staram się zazwyczaj takich wątków nie dotykać, ale powiem wprost: nie robią nic. Do tego niektórzy pozatrudniani zostali w szpitalu i biorą co miesiąc po kilka tysięcy złotych. Pracownicy TCZ łapią się za głowy, bo nikt nie wie, jaką rolę ci samorządowcy spełniają, a w spółce brakuje pieniędzy na wszystko. Jest mi zwyczajnie wstyd, a jak słucham pielęgniarek, które te pytania mi zadają, to odwracam wzrok.  

W niedzielę 16 sierpnia 2009 roku, nasze Stowarzyszenia Abstynenckie ALA i AZYL zorganizowało spływ kajakowy Pilicą na odcinku Tomaszów Mazowiecki – Zakościele. Uczestnictwo w wodnej imprezie okazało się dla mnie znakomitym pomysłem, jako, że był to jedyny racjonalny sposób na rozładowanie wewnętrznego napięcia, z jakim, od co najmniej miesiąca się borykałem. Nigdy w swoim życiu nie miałem okazji – lub, jak kto woli, nie starałem się - brać udziału  w tak pięknej, odprężającej imprezie. Za co dziękuję ówczesnym prezesom stowarzyszeń (Sławek Łaski i Rysiek Juda).

TOMASZÓW Maz. Lata 1950/60.

Lewicowy radykalizm nie jest zjawiskiem nowym. Jego początków można doszukiwać się już XIX wieku. Przez niemalże 200 lat ewoluował. Zawsze jednak miał charakter agresywny. Co przejawiało się nie tylko w głoszonych hasłach ale także w czynach. W latach 60,70-tych ubiegłego wieku jego skrajnym przejawem były zamachy bombowe i polityczne mordy. Terroryzm lewicowych organizacji nie różnił się niczym od obecnie najczęściej spotykanego zbrojnego terroryzmu islamskiego.

Artykuł poniższy, pisałem 11 lat temu (2009 rok). Jest fragmentem książki, mojego autorstwa - „Moje miasto w rock’n’rollowym widzie” - i dotyczy jednego z niewielu, jeszcze istniejących historycznych budynków, które powstawały za panowania (XIX wiek) rodziny założyciela naszego miasta, hrabiego Antoniego Ostrowskiego (w tym roku -2020- mija 190 lat od założenia naszego grodu). Zamieszczam ten artykuł, gdyż aktualnie w magistracie, rajcowie mają podjąć bardzo trudną i ważną decyzję - Czy sprzedać obiekt (byłe „Końskie jatki”), która stanowi dzisiaj miejsce krzewienia tomaszowskiej kultury czy zostawić ją nadal w jurysdykcji miasta

Krótko po wyjeździe Wiesia Śliwińskiego z Tomaszowa otrzymałem od prezesa Fundacji Sopockie Korzenie, pana Wojtka Korzeniewskiego telefon, bym swoją książkę “Moje miasto w rock’n’rollowym widzie” przysłał na konkurs "Wspomnienia Rówieśników Rock’n’Rolla", co uczyniłem.

Mój cykl spotkań, jaki organizowałem, w tomaszowskiej Galerii pod Arkadami spowodował, że aby przekazać jak największą wiedzę na temat prezentowanych przeze mnie w ramach cyklu “Herosi Rock’n’Rolla” wykonawców, zmuszony byłem do nieustannego "samokształcenia się". Sięgałem do różnego rodzaju periodyków, muzycznych wydawnictw, encyklopedii, leksykonów i oczywiście do największej bazy informacyjnej, jaką stał się w XXI wieku, Internet. Trafiały do mnie również artykuły ilustrowane przepięknymi zdjęciami muzyków, zespołów zamieszczane w naszych kolorowych czasopismach. Wiele z nich było autorstwa polskiego artysty fotografika, pana Marka Karewicza.