Recenzje

Grupie R.E.M.* – dziś uznawanej za ikonę amerykańskiej sceny alternatywnej – na międzynarodową karierę przyszło poczekać blisko dekadę. Początek ich wspólnego grania przypadł na lata 80-te – czasy, gdy zespoły kultywujące tradycje muzyki lat 60-tych o amerykańskich korzeniach były w awangardzie, chociaż nie cieszyły się popularnością.

Mówił o sobie, że woli być częścią widowiska niż samym widowiskiem. Legendarny piosenkarz, autor tekstów i gitarzysta, J.J. Cale, zmarł 26 lipca 2013 roku. Dziedzictwo, które po sobie pozostawił będzie nadal inspirować nadchodzące pokolenia artystów, a także ikony rocka na całym świecie. Rolling Stone stwierdził, że "jego wpływ jest niezmierzony", a lista gwiazd, reprezentujących rozmaite gatunki muzyczne, które pozostają pod jego wpływem, jest niemal niewyczerpana. Neil Young, Eric Clapton, Lynyrd Skynyrd, Johnny Cash, Captain Beefheart, Santana, The Allman Brothers, Jerry Garcia, Freddie King, Beck, Band of Horses, Jose Feliciano, George Thorogood, Waylon Jennings, Tom Petty & The Heartbreakers, Bobby "Blue" Bland, Deep Purple, John Mayall i wielu innych czerpało z jego dokonań i inspirowało się nimi.

Niespełna dwa tygodnie temu ukazała się nowa płyta Van Morrisona, na której występuje w duetach z przeróżnymi wykonawcami. Jest to szesnaście kawałków z jego wieloletniej kariery. Nie będę ukrywał, że to właśnie nakłoniło mnie do zaprezentowania płyty, na której znajduje się mój ulubiony utwór Morrisona.

W początkach lat osiemdziesiątych krytycy muzyczni próbowali przewidzieć kierunek w jakim podąży muzyka rockowa. Rozwój technologii elektronicznej i nagraniowej powodował, że z dużą pewnością część recenzentów wieszczyło koniec wykonawców takich jak Marley, Dylan, Young. Przyszłość muzyki upatrywano w kierunkach opartych na syntezatorach, komputerach i całym tym elektronicznym przetwarzaniu dźwięków. W wykonawcach takich jak Mike Oldfield starano się widzieć kontynuatorów rock and rolla. Czas pokazał coś wręcz przeciwnego: ci, o których mówiono, że nie potrafią śpiewać, są niewykształceni muzycznie, dali solidne podwaliny pod obecnie rozwijającego się rocka. Bowiem w muzyce najważniejsze są szczere emocje, autentyczny przekaz i charyzma.

Napiszę o płycie, o której można powiedzieć jedno: nadal wywołuje wiele kontrowersji, wzbudza skrajne uczucia i dzieli słuchaczy. Można ją pokochać lub znienawidzić.

Gdy kończyłem trzydziestkę, wydawało mi się, że wszystko już słyszałem i nic w muzyce nie może mnie zaskoczyć. Bo kto może bardziej do mnie trafić tekstowo i muzycznie niż Bob Dylan?

Niektórzy twierdzą, że jest następcą Jimmiego Hendrixa. Wielu porównuje jego grę do innych uznanych sław gitary, jak na przykład Stevie Ray Vaughan. Te skojarzenia nie wyczerpują określeń stylu chłopaka, którego podejście do gry na gitarze opiera się na zacieraniu gatunkowych granic. Zanim jednak spotkała go zasłużona popularność, stało się jak w wielu innych historiach: trzeba było w odpowiednim miejscu i czasie poznać odpowiedniego człowieka.

Wydanie przez grupę The Beatles w 1967 roku płyty "Sgt. Peppers Lonely Hearts Club Band" było wielkim wydarzeniem dla muzyki rockowej. Jednak dla mnie nie mniej znaczącą datą w kalendarzu muzyki popularnej było ukazanie się rok później albumu "Super Session". Płyta zapoczątkowała nowy etap w historii rock and rolla. Nie ma na niej krótkich i przebojowych piosenek – są za to rozbudowane utwory muzyczne. Spiritus movens nagrań to dwaj myzycy: Al Kooper i Mike Bloomfield. Obaj podeszli do płyty tak, jak w tym czasie pracowali w studiu muzycy jazzowi: zdecydowali się na jam session, nagranie płyty na żywo, w locie, bez dogrywek, by uchwycić podobne do koncertowych emocje i energię. Sesja nagraniowa odbyła się w Los Angeles w ciągu dwóch dni, w maju 1968 roku.

Jefferson Airplane byli pierwszą grupą psychodeliczną z San Francisco, która osiągnęła ogromne uznanie w latach 60-tych. Chociaż etykietka "San Francisco Sound" przylgnęła do wielu rockowych tuzów, ostatecznie okazało się, że to właśnie oni – nie zaś długowieczni Grateful Dead – zdefiniowali dźwięk tego miasta.

Po czterdziestu pięciu latach działalności grupa The Allman Brothers Band przestała istnieć. Ich ostatni koncert odbył się trzy miesiące temu z okładem, a konkretniej 28 października w Beacon Theatre w Nowym Yorku. Czy można w jednym artykule podsumować blisko półwieczną działalność tak barwnego bandu? Zbyt wiele mam szacunku, by udowadniać, ze jest to niemożliwe. Przeciwnie, chcę zaznaczyć, że nie będę usiłował przedstawić biografii zespołu, który przeszedł niezwykle długą drogę. Postaram się raczej pisać z pozycji osoby, która okładki zeszytów w szkole podstawowej ozdabiała odręcznie wykaligrafowanymi nazwami zespołów: The Grateful Dead, Quicksilver i The Allman Brothers Band właśnie.

Jednym z pierwszych tytułów w mojej kompaktowej płytotece był album "Shame" sygnowany przez formację Brad. Nie będę ukrywał, że chciałem go posiadać ze względu na obecność wśród muzyków gitarzysty, Stone'a Gossarda, którego usłyszałem wcześniej w grupie Mother Love Bone. Ale to nie o nim dzisiaj chcę opowiedzieć.

Było to na początku lat 70-tych, najpewniej około 1974 roku. Przechodząc obok kina "Włókniarz", usłyszałem dochodzącą z piwnicy piekielnie głośną muzykę. Grała tam grupa czterech chłopaków niewiele starszych ode mnie: na fortepianie – blondyn, którego od razu porównałem do Chrisa Staintona z grupy Joe Cockera, a na gitarze – chłopak, który nosił chyba najbardziej połatane dzinsy w Polsce. Wykonywali utwory Johna Mayala i Petera Greena. Ale jak na tamte czasy, to naprawdę "wymiatali" bluesa. Chyba nawet nie mieli nazwy. To były początki muzyki bluesowej w Tomaszowie Mazowieckim.

Tedeschi Trucks Band to obecnie najczęściej koncertująca grupa na świecie. Nigdy nie byłem zwolennikiem, aby określać, jaki rodzaj muzyki reprezentuje dany zespół. A nawet gdybym chciał, to w tym przypadku jest to bez sensu. Może łatwiej powiedzieć, że w muzyce liczą się tylko emocje. No dobrze, nazwijmy Tedeschi Trucks Band jako jam band przesączony blusem.

Kultura rocka wciąż podlega ewolucji, choć wydaje mi się,że w latach 80-tych nastąpił moment ciszy i stagnacji. Nie były to dobre czasy dla muzyki rockowej. Panował marazm. Panowała muzyka „stadionowa”- muzyka lekka, łatwa i przyjemna. Muzykę tworzono dla potrzeb telewizji. Coraz większe znaczenie miały również teledyski. Po dwóch latach od rozpoczęcia swej działalności, w 1981 roku stacja MTV szczyciła się już szesnastoma milionami stałych abonentów. W 1982 roku wprowadzono płyty kompaktowe, całkowicie zmieniające sposób rejestrowania i dystrybucji albumów. Kto chciał posłuchać nowej a jednocześnie dobrej muzyki musiał naprawdę się postarać.

Latem 1968 roku Stany Zjednoczone doświadczyły prawdopodobnie najbardziej niespokojnych chwil od czasów II Wojny Światowej.

Popsysze to rock and rollowe trio, które powstało w 2008 roku w trójmieście. Grają w nim Jarosław Marciszewski (gitara, wokal) Jakub Świątek (perkusja) i Sławek Draczyński (bas).

Jak zachęcić dzieci i młodzież do obcowania z kulturą ale i nauką? Odpowiedź na pytanie dał nam Bełchatów. Wystawa „Giganty Mocy” pokazała nam, jak w sposób nowoczesny, interaktywny, a także aktywny można zachęcić dzieci i dorosłych do spędzenia wolnego czasu, a jednocześnie poszerzenia wiedzy.

Przysłowia są mądrością narodu. Jedno z wielu mówi na przykład o tym, że nie można wejść dwa razy do tej samej rzeki. W twierdzeniu tym tkwi oczywista wiedza i doświadczenie, zwłaszcza, że źródłem jego treści jest głębia filozofii skryta za słowami Heraklita z Efezu. A filozofom należy wierzyć, dopóki nie odkryje się poglądu zupełnie przeciwstawnego wobec konkretnych teorii, którego autorem jest jakiś inny sławny myśliciel. Tymczasem muzycy tworzący w odległej przeszłości zespoły J-23 i Korpus Dyplomatyczny, prawdopodobnie za nic mieli pobieranie tego rodzaju nauk egzystencjalnych, skoro zdecydowali się dopiero niedawno nagrać i wydać płytę z materiałem, który prezentowali publiczności w latach 1981-1985, a więc w czasach kiedy liczne punkowe załogi w okresie wczesnego Jarocin swoimi tekstami i muzyką przeciwstawiały się m.in. doktrynie wychowania socjalistycznego.

„Znowu w grze” E-book o bezdomności, piłce nożnej i trudnej drodze do normalnego życia autorstwa Agnieszki Żądło-Jadczak dostępny jest w serwisie internetowym Legimi w trzech wersjach: na komputer (pdf), kindle (mobi) oraz e-czytnik, tablet i smartfona (pub), w cenie 15 zł. W wersji drukowanej książkę można nabyć w księgarniach internetowych oraz w serwisie sprzedażowym allegro.pl. Bieżące informacje dotyczące „Znowu w grze” znajdują się na profilu fejsbukowym „Śladami Reprezentacji Bezdomnych Kobiet w Piłce Nożnej Ulicznej”.

Blisko rok temu pisaliśmy na łamach portalu o projekcie artystyczno społecznym zatytułowanym „4 bramy”, łączącym w sobie elementy hip-hopu, graffiti, tańca i parkoura. Ekipa jest dosyć liczna i jak mówią jej członkowie, poszukująca dróg wyjścia z codziennej nijakości. Niedawno światło dzienne ujrzało kolejne wydawnictwo płytowe sygnowane logo projektu. Nosi dosyć wymowny tytuł „Kartonowe marzenia”. Rodzą się one przecież w głowach każdego z nas